ด้านน้ำหอม
“เอ่อ…คุณเว่ยคะ คือฉัน…”
น้ำหอมเอ่ยเสียงสั่น มือบางกำชายกระโปรงแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ใจเต้นระส่ำ ราวกับอยากรีบอธิบายอะไรบางอย่าง
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ
“ไม่จำเป็น” เว่ยหลงตัดบทเสียงเรียบ สายตาคมกริบหันไปจ้องราเชนแทน
“คุณราเชน เชิญไปคุยงานต่อที่โต๊ะวีไอพีด้านในดีกว่า”
เสียงทุ้มเย็นสงบ แต่แฝงด้วยแรงกดดันราวกับมีคมมีดซ่อนอยู่
ราเชนยืนนิ่ง ดวงตาคมวาวสะท้อนความโกรธและหึงหวงปนกันเต็มเปี่ยม เขาลอบมองน้ำหอมที่ยืนตัวสั่น น้ำตาคลอ และนั่นยิ่งตอกย้ำไฟในอกให้ลุกโชน เมื่อกี้น้ำหอมจูบกับเว่ยหลงต่อหน้าต่อตาเขา
“หึ…ก็ดี” เสียงเข้มตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะก้าวขาเดินตามไป แต่สายตาคมยังไม่ละออกจากหญิงสาวแม้แต่วินาทีเดียว
น้ำหอมตัวแข็งทื่อ เธอรู้สึกเหมือนถูกฉีกออกเป็นสองส่วน ใจหนึ่งอยากวิ่งตามอธิบายกับราเชน แต่อีกใจก็ถูกแรงดึงดูดของเว่ยหลงกักไว้ด้วยสัมผัสจูบเมื่อครู่
ณ โต๊ะวีไอพีด้านใน
ซึ่งก
