เมื่อเว่ยหลงออกไปจากคลับได้ไม่นาน
ร่างเล็กในชุดเดรสหรูก็เดินออกมาจากมองฟลัวคลับอย่างหมดเรี่ยวแรง มือเรียวกอดตัวเองแน่น
“นี่เขาโกรธจริง ๆ ใช่ไหม…” น้ำเสียงแผ่วเบาแทบเป็นกระซิบ ดวงตาสั่นไหวคล้ายจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
จากนั้นเธอยกมือขึ้นโบกแท็กซี่คันหนึ่ง ก่อนบอกปลายทางเสียงแผ่ว
“ไปบ้านตระกูลเตโชพัฒน์ค่ะ…”
ไม่นานนัก รถก็แล่นเข้าสู่ถนนส่วนตัวที่ทอดยาวไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ของเขา แสงไฟจากหน้าประตูรั้วสะท้อนเข้าตา น้ำหอมจ่ายค่าโดยสารแล้วก้าวลงมาช้า ๆ
แต่พอเดินเข้าไปใกล้เท่านั้น…
ปึง!
รั้วเหล็กสีดำปิดสนิทลงตรงหน้า
หญิงสาวชะงัก ดวงตากลมโตมองรั้วสูงกว่า 2 เมตรที่ไม่มีช่องทางเข้า
“เขา…ล็อกประตูเหรอ…” เธอพึมพำกับตัวเอง
จะปีนก็ไม่ได้ จะโทรก็ไม่มีใครรับ เธอจึงได้แต่เดินไปเดินมาหน้ารั้วบ้าน
“นี่เขาโกรธฉันจริง ๆ ใช่ไหม…” เรียวปากสีสวยพูดน้ำเสียงสั่นเครือ
แล้วภาพเหตุการณ์ในคลับย้อนกลับมา ตอน
