ไม่นานนักบรรยากาศในห้องนอนอบอวลไปด้วยแสงไฟสีอุ่นและกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ที่ลอยอบอวลในอากาศ
ร่างสูงของเว่ยหลงยังคงโอบประคองน้ำหอมไว้แน่น จูบของเขาเริ่มอ่อนโยนลงจากแรงดึงดูดเป็นความโอบอ้อมที่มีความรู้สึกซ่อนอยู่ข้างใน
ส่วนปลายนิ้วของเขาสัมผัสที่แก้มเธอเบา ๆ ก่อนจะไล้ขึ้นมาหยุดตรงข้างกราม น้ำหอมหลับตาแน่น เผลอเอียงหน้าแนบเข้าหาความอบอุ่นนั้นโดยไม่รู้ตัว
“อื้อ!”
เสียงครางต่ำ ๆ ของเธอร้องขึ้นเมื่อมือหนาไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียน จากนั้นรูดซิปของชุดเดรสออก ก่อนจะโยนมันทิ้งไปไว้ด้านล่างของเตียง
“น้ำหอม…” เสียงทุ้มต่ำของเขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ ราวกับไม่มั่นใจว่าควรพูดต่อดีไหม
ขณะเดียวกันเธอลืมตาขึ้น สบกับดวงตาคมที่มีทั้งความลังเลและแรงปรารถนา
“อย่าทำแบบนี้ถ้าเธอไม่ได้รู้สึกรักจริง ๆ”
เจ้าของใบหน้าสวยมองเขา ดวงตาไหววูบ แต่ก็ไม่ถอย
“ฉันไม่รู้ว่าจริงหรือไม่จริง…แต่ตอนนี้ ฉันรู้แค่ว่าอยากอยู่ตรงนี้กับคุ
