เช้าต่อมา
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านสีขาวบาง ๆ เข้ามาในห้อง
น้ำหอมขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกได้ถึงความเมื่อยล้าจากเมือคืนและความแปลกแปร่งในร่างกายจนต้องหลับตาแน่น ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
ดวงตากลมมองไปยังข้างกายที่ว่างเปล่า ผ้าปูเตียงยับย่นส่วนกลางเตียงมีหยดเลือดสีแดงเป็นรอยกลม ๆ เล็ก ๆ บอกถึงความจริงที่ไม่อาจย้อนคืนได้
“เขาไปไหนนะ…” ปากเล็กพึมพำเสียงแผ่ว ริมฝีปากซีดจางเพราะพิษไข้
มือบางยกขึ้นแตะหน้าผากตัวเองอย่างรู้สึก
ร้อน…
คงเพราะเมื่อคืนเธอนั่งตากน้ำค้างนานเกินไป กว่าจะได้เข้ามาในบ้านก็ดึกแล้ว
จากนั้นหญิงสาวทอดสายตามองไปยังหน้าต่าง ดวงอาทิตย์ยามเช้าส่องกระทบกระจกใส
ในหัวกลับวาบขึ้นมาด้วยภาพเหตุการณ์เมื่อคืน เสียงหัวใจของเขา ความอบอุ่นจากสัมผัสนั้น ทุกอย่างยังคงชัดเจนเกินจะบอกว่าฝัน
เธอกัดริมฝีปากแน่น ความคิดสับสนปนเจ็บแล่นขึ้นมา
ตอนแรก…ฉันตั้งใจจะเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้คนที่ร
