หลังจากใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว น้ำหอมเดินกลับมาที่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้อง มือเรียวควานหารองพื้นจากกระเป๋าเครื่องสำอาง ก่อนจะใช้พัฟแตะเบา ๆ ปกปิดรอยแดงที่คออย่างตั้งใจ
ปลายนิ้วไล้แตะทีละจุดด้วยสีหน้าขัดใจ
“คนบ้า…” เธอบ่นเบา ๆ “ฝากรอยไว้เต็มไปหมดเลย”
ขณะนั้นเอง เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“มัวทำอะไรนักหนา”
“หาคอนซีลเลอร์ค่ะ” เธอตอบโดยไม่หันมา ก่อนจะหันกลับไปถามเต็มเสียง
“คุณมีคอนซีลเลอร์ไหมคะ?”
เว่ยหลงที่ยืนพิงผนังอยู่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมมีแววล้อเลียน
“เมื่อคืนต้องเรียกผมว่าอะไร หืม?”
น้ำหอมชะงัก คิ้วเรียวขมวด “อย่านอกเรื่องนะคะ ฉันถามว่ามีคอนซีลเลอร์ไหม”
ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก
“เรียกก่อนสิ”
“อะไรของคุณอีกเนี่ย…”
เสียงของเขานุ่มลงจนแทบเป็นกระซิบ
“เรียกพี่”
“เอ๊ะ!” เธออุทานตาโต แต่เมื่อเจอสายตาคมที่มองนิ่งไม่กะพริบ ก็ได้แต่เม้มปากแน่นก่อนยอมอย่างเสียไม่ได้
“พะ…พี่เว
