ขณะเดียวกัน เว่ยหลงเอนหลังบนพนักเก้าอี้ มองหญิงสาวที่ยังนิ่งไปหลังจากได้ยินข่าว “มีคนมาหา”
สายตาคมของเขาไล่จับทุกรายละเอียดตั้งแต่ริมฝีปากที่เริ่มซีด ไปจนถึงนิ้วเรียวที่กำเส้นช้อนแน่น
เธอไม่พูดอะไรนานจนบรรยากาศรอบตัวเริ่มหนืด เขาจึงเอ่ยถามเสียงเรียบ แต่แฝงความหมายบางอย่างที่ยากจะเดา
“จะออกไปพบไหม”
น้ำหอมเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แววตาฉายแสงลังเลวูบหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้า
“ไปค่ะ”
เสียงเธอนุ่ม แต่หนักแน่นกว่าที่คิด
เว่ยหลงเลิกคิ้วน้อย ๆ เขากำลังสังเกต ไม่ใช่เพียงคำตอบ แต่คือความรู้สึกในแววตาคู่นั้น
จากนั้นเขายกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างไม่เร่งรีบ ก่อนจะวางลงบนโต๊ะช้า ๆ แล้วเอ่ยถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลง
“แล้วถ้าเขาให้เธอกลับกรุงเทพ… เธอจะกลับไหม”
คำถามนั้นเหมือนดาบสองคม
มันไม่ใช่เพียงคำถามธรรมดา แต่คือการทดสอบใจ
หญิงสาวนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ
“ไม่ไปค่ะ”
เพียงคำสั้น ๆ แ
