ณ ตึกร้างนอกเมือง ซึ่งด้านบนเป็นดาดฟ้ากว้าง
เสียงลมพัดผ่านช่องหน้าต่างแตก ๆ ดัง “หวีดหวิว” ไปทั่วอาคาร
และมีกลิ่นฝุ่นอับและสนิมเหล็กเก่าคละคลุ้งจนแทบหายใจไม่ออก
กลางห้องหนึ่งก่อนจะถึงชั้นดาดฟ้า มีร่างของหญิงสาวนอนนิ่งอยู่บนเตียงสนามเก่า ๆ
ข้อมือของเธอถูกมัดหลวม ๆ ด้วยผ้าสีเทาเก่า
ใบหน้าซีดขาวของเธอสะท้อนแสงไฟดวงเดียวที่ห้อยอยู่เหนือศีรษะ
น้ำหอมยังไม่ฟื้นจากฤทธิ์ยาที่ทำให้หมดสติ
แต่ทุกลมหายใจของเธอยังเบาและสม่ำเสมอ
ตึก ตึก ตึก!
เสียงรองเทาหนังกระทบพื้นซีเมนต์ดังขึ้นช้า ๆ
ราเชนเดินเข้ามาพร้อมสูทที่ถูกถอดพาดไว้บนพนักเก้าอี้ เขาทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามเตียง ดวงตาคมคู่นั้นเต็มไปด้วยความอ่อนล้า ปนเศร้า และ…หม่นหมอง
เขาจ้องใบหน้าเธอราวกับจะจดจำทุกลมหายใจของหญิงสาวตรงหน้า
มือหนาค่อย ๆ เอื้อมไปลูบแขนเรียวของเธอเบา ๆ
“น้ำหอม…”
เสียงของเขาแตกพร่าราวกับคนที่กำลังกลืนความเจ็บไว้ในอก
“อาขอโท
