ภายในห้องของตึกร้างแห่งหนึ่ง
ราเชนยังคงนั่งนิ่ง ส่วนหญิงสาวก็รับรู้ได้จากเสียงลมหายใจที่กระชั้นของเขา
แต่ทันใดนั้นเอง
ปัง! เสียงดังลั่นจากประตูเหล็กด้านนอก พื้นสั่นสะเทือนเล็กน้อย
“ใครอยู่ข้างในน่ะ ออกมาซะดี ๆ”
เสียงเข้มอันเยือกเย็นนั้น คุ้นเคยจนหัวใจของน้ำหอมกระตุก เธอรู้ทันทีว่าเป็นใคร
ส่วนราเชนสะดุ้งลุกขึ้นอย่างระแวดระวัง
“เว่ยหลง…” เขาพึมพำแผ่ว ๆ ก่อนจะหันไปมองร่างที่ถูกมัดไว้ “เขาตามมาได้ยังไงกัน…”
“คุณอา ปล่อยฉันเถอะค่ะ อย่าให้เรื่องมันแย่ไปกว่านี้เลย”
เรียวปากสีสวยพูดด้วยน้ำเสียงสั่น แต่ราเชนกลับส่ายหน้า
“ไม่ได้ อาเสียเธอไปไม่ได้อีกแล้ว”
ขณะที่เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ตามด้วยเสียงโลหะกระทบกัน
กึก!
ประตูเก่าก็ถูกผลักเปิดออกอย่างแรง แสงไฟจากไฟฉายส่องวาบเข้าไปกลางห้อง เผยให้เห็นเงาของชายร่างสูงในชุดดำเดินนำเข้ามาพร้อมลูกน้องสองคน
“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!”
เสียงทุ้ม
