“คุณเว่ยครับ… คุณภพ มณีรัตน์สกุล พ่อของคุณน้ำหอม อาการทรุดลงอย่างเฉียบพลัน หมอบอกว่าอาจจะไม่พ้นคืนนี้ครับ”
เสียงนั้นทำให้บรรยากาศในห้องเหมือนหยุดนิ่ง เว่ยหลงหลุบตามองคนบนเตียง ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอยิ่งทำให้หัวใจเขาหนักอึ้ง
“อืม… เดี๋ยวรอให้เธอฟื้นก่อน ค่อยพาไป”
“ครับ แล้ว… เรื่องคุณราเชนล่ะครับ จะให้จัดการยังไงดี”
เว่ยหลงเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมนิ่งเรียบแต่แฝงแรงอารมณ์
“เล่ามาสิ”
“ตอนนี้ตำรวจคุมตัวไปสอบแล้วครับ แต่ดูเหมือนจะไม่คืบ ตระกูลของคุณปริมช่วยวิ่งเต้นให้ อีกอย่าง… หลักฐานที่ตำรวจมีตอนนี้ มันพุ่งไปที่คุณภพแทน จึงถูกสรุปว่าเป็นแค่เรื่องทะเลาะกันในครอบครัวครับ”
คำรายงานนั้นทำให้เว่ยหลงกัดฟันแน่น เสียงลมหายใจเขาหนักจนได้ยินชัด
“เรื่องนี้มันไม่ใช่แค่ทะเลาะกัน วิน” เขาหยุดชั่วครู่ มองมือเล็กที่อยู่บนเตียง “มันคือการทำร้าย… และคนที่โดนทำร้ายคือผู้หญิงคนนี้”
“ผมเข้าใจครับ แต่ตอนนี้อิ
