อีกด้าน
เมื่อตัดสินใจว่าจะไปหาพ่อ น้ำหอมก็คะยั้นคะยอให้เว่ยหลงทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้
ไม่รอช้าเว่ยหลงพยุงคนตัวเล็กเดินไปที่ห้องน้ำอย่างเบามือ เขาคอยประคองไม่ให้เธอเซจนหัวคะมำ
“แน่ใจนะว่าไหว นอนพักก่อนไหม”
น้ำหอมส่ายหน้าเบา ๆ แม้สีหน้าจะยังซีดจาง
“ฉันอยากรีบไปหาพ่อค่ะ… ตอนที่แม่จากไป ฉันก็ไม่ทันได้ดูใจท่าน”
เธอพูดพลางยิ้มเศร้า “มันเหมือนเดจาวูเลยนะคะ”
คำพูดนั้นทำให้ชายหนุ่มชะงัก หัวใจเขากระตุกวูบ เดจาวูงั้นเหรอ…
เว่ยหลงนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพิมพ์ข้อความสั้น ๆ ส่งให้วิน
“รวบรวมหลักฐานทุกอย่างให้ละเอียดที่สุด ”
ไม่นานนัก เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก น้ำหอมเดินออกมาพร้อมผมเปียกเล็กน้อยจากการล้างหน้า
เว่ยหลงรีบเข้าไปประคองทันที
“ค่อย ๆ นะ เดี๋ยวล้ม”
น้ำหอมหัวเราะเบา ๆ “หืม… พี่เป็นอะไรเนี่ย ทำไมถึงดูห่วงไปหมด”
“ก็ห่วงทั้งแม่ ห่วงทั้งลูก”
“แหม พึ่งสองสัปดาห์เองนะคะ เห่อเกินหน้าเกิน
