สองชั่วโมงต่อมา
ตึก ตึก!
เสียงส้นสูงของ พราวรุ้ง กระทบพื้นดังขึ้นก่อนที่ร่างนั้นจะพุ่งเข้ามาบริเวณหน้าไอซียูพร้อมน้ำตาอาบแก้ม ส่วนด้านหลังคือ คุณหญิงเล็ก ที่ทำท่าร้องไห้ตามบทบาทอย่างแนบเนียน
“คุณพ่อขา! ฮือ ๆ พ่ออยู่ไหนคะ!”
พราวรุ้งพุ่งเข้ามากอดแขนน้ำหอมไว้แน่น ดวงตากลมโตแดงก่ำราวกับเสียใจสุดชีวิต
“น้ำหอม ไหนบอกว่าจะเฝ้าคุณพ่อไว้ไง ทำไมถึงอาการแย่ลงแบบนี้”
เสียงสะอื้นที่ดังลั่นไปทั่วทางเดินดูเหมือนจะเรียกความสงสารจากทุกสายตา แต่กลับไม่ได้ทำให้น้ำหอมรู้สึกอะไรเลย
หญิงสาวยืนนิ่ง สีหน้าสงบผิดปกติ สายตาเย็นเฉียบราวกับอ่านเกมออกหมดแล้ว
“ฉันโดน ลักพาตัว ค่ะ”
เสียงของเธอชัดเจนทุกคำ ทุกคนรอบข้างชะงักหันมามอง
น้ำหอมจ้องหน้าแม่เลี้ยงไม่กะพริบ
“และคนที่พาฉันไป… คือน้องชายของคุณเอง คุณอาราเชนไงคะ”
“ไม่รู้เหรอคะ?”
เธอพูดพร้อมรอยยิ้มอันเย็นเยียบแล่นขึ้นมาที่มุมปาก
“ฉันยังคิดอยู่เลยว่าคุณอา
