หนึ่งสัปดาห์ต่อมาหลังงานศพ
แสงแดดอ่อนยามสายสะท้อนกับผิวน้ำที่นิ่งสงบ เจ้าของร่างบางในชุดสีขาวเรียบ ยืนอยู่บนท่าน้ำ มือเล็กถือโกศบรรจุอัฐิของพ่อแนบอกแน่น พร้อมกับดอกดาวเรืองและกลีบกุหลาบอยู่ในตะกร้าใบเล็กตรงหน้า
ทันใดนั้นเอง
ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังมาจากด้านหลัง ก่อนตามด้วยเสียงที่คุ้นหู
“เฮ้… น้ำหอม เพื่อนรัก”
เจ้าของใบหน้าสวยหันกลับไป เห็น คะนิ้ง เพื่อนสนิทสมัยเด็กในชุดลำลองยืนยิ้มอยู่ ใบหน้าอบอุ่นนั้นทำให้เธอคลี่ยิ้มจาง ๆ เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน
ขณะเดียวกันคะนิ้งรีบวิ่งเข้ามากอดเพื่อนแน่น
“แก… ฉันเสียใจด้วยนะเรื่องพ่อ แล้วก็ขอโทษที่ไม่ได้มาช่วยงานศพ”
“ไม่เป็นไรเลยแก ฉันเข้าใจ” น้ำหอมตอบเสียงอ่อน “พ่อคงอยากให้ฉันเข้มแข็งมากกว่านี้ด้วยซ้ำมั้งนะ”
คะนิ้งพยักหน้าเบา ๆ ก่อนดันหลังเพื่อนให้ขึ้นเรือที่ผูกอยู่กับท่าน้ำ
“ไปเถอะ ถึงเวลาส่งท่านแล้ว”
ไม่นานเรือลำเล็กเคลื่อนไปกลา
