หนึ่งชั่วโมงต่อมา ที่เรือนพักฝั่งตะวันตก
แสงไฟอ่อนสีนวลส่องสลัวทั่วห้องรับแขก เสียงนาฬิกาแขวนเดินติ๊กต็อกดังสม่ำเสมออย่างน่ารำคาญ
เว่ยหลงนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม ที่นั่งที่เขาเคยใช้คุยกับน้ำหอมอยู่เสมอ
เวลาผ่านไปกว่าชั่วโมงแล้ว แต่เธอยังไม่กลับมา
ส่วนโทรศัพท์ในมือใหญ่ถูกกดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่ปลายสายก็เงียบเหมือนเดิม ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีแม้แต่ข้อความเดียวตอบกลับมา
“ทำไมไม่รับสาย…” เขาพึมพำแผ่ว ๆ
แล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหลับตาแต่กลับไม่อาจผ่อนคลาย
ขณะที่ด้านนอกมีเสียงฝนพรำเบา ๆ ยิ่งทำให้บรรยากาศในห้องอบอวลไปด้วยความว่างเปล่า
ไม่นานนัก
ก็อก ก็อก!
เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นสองครั้ง
พร้อมกับร่างสูงของวินเดินเข้ามา พร้อมแฟ้มเอกสารในมือ
“ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับ เรื่องปล่อยข่าวการหมั้น วันนั้นคาดว่าคนจะมาแน่นขนัดแน่ ๆ เลยครับ”
เว่ยหลงพยักหน้าเบา ๆ แต่สายตายังคงเหม่อ
