กลางคืนวันนั้น
เส้นทางบนถนนใหญ่ทอดยาวออกจากกรุงเทพฯ สายลมยามค่ำพัดลอดกระจกแท็กซี่ที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย
น้ำหอมนั่งมองแสงไฟจากข้างทางที่วิ่งผ่านอย่างไร้จุดหมาย มือเธอกำแน่นบนตัก ไม่รู้ว่าเพราะความหนาว หรือเพราะหัวใจที่ยังไม่ยอมเยียวยาเสียที
คะนิ้งหันมามองเพื่อนรักพลางพูดขึ้นเบา ๆ
“แกยังคิดถึงเขาอยู่เหรอ”
เสียงนั้นทำให้น้ำหอมสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนเธอจะหลุบตาต่ำลง
“ไม่รู้สิ… มันเหมือนยังไม่ชินกับการไม่มีเขา ก็เกือบจะเดือนแล้ว ฉันใช้ชีวิตอยู่กับเขามาโดยตลอด ไม่แปลกที่จะคิดถึง”
คะนิ้งพยักหน้าเบา ๆ
“ฉันเข้าใจ แต่แกก็ต้องรักตัวเองก่อนนะน้ำหอม ที่ผ่านมาแกทำเต็มที่แล้ว แกบอกจะมาย้อมใจแต่ทำไมถึงคิดถึงเขาไม่ยอมปล่อยวาง”
น้ำหอมยิ้มจาง ๆ มองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
“มันก็น่าคิดไหมล่ะ เขาบอกว่าจะปกป้องฉัน… แล้วสุดท้ายก็เลือกจะหมั้นกับคนอื่น ทั้งที่ยังมีฉันอยู่ตรงนี้ แต่ก็นั่นแหละ ฉันเข้าหาเขาเ
