ยามเช้าฟ้าหม่นนิด ๆ เหมือนตั้งใจจะปล่อยฝนลงมารับสมาชิกใหม่ของบ้านเตโชพัฒน์
น้ำหอมยืนหน้ากระจก ลูบท้องอย่างแผ่วเบา “หนูพร้อมหรือยังคะเจ้าหญิงตัวเล็ก”
เสียงตอบรับไม่ใช่คำพูด แต่เป็นแรงเตะตุบ ๆ คล้ายมะนาวน้อยดิ้นดี๊ด๊าอยู่ในท้อง
“อ๊ะ!”
“อะไร!? น้ำหอม!” เว่ยหลงเด้งตัวจากโซฟาอย่างรวดเร็วระดับสปรินเตอร์โอลิมปิก
“ลูกเตะค่ะพี่ ไม่ได้เจ็บ”
“อ๋อ…เหรอ” เขาทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ “งั้นพี่โทรเรียกรถพยาบาลก่อน”
“พี่เว่ย! ยังไม่คลอดค่ะ แค่ทักทายเฉย ๆ”
คนตัวสูงชะงัก ยกมือเกาหัวเล็กน้อยแบบคนเพิ่งถูกความตื่นเต้นตบเบา ๆ ที่ท้ายทอย
“พี่เตรียมพร้อมไว้ก่อนก็ดีไง”
หญิงสาวหัวเราะ
“พร้อมมาหลายเดือนแล้วค่ะ ตั้งแต่พี่ซ้อมหายใจแบบลามาซตอนตีสอง”
ขณะนั้นวิน โผล่หน้าเข้ามาพอดี
“เอ่อ…คุณเว่ยครับ รถพร้อม ข้าวของพร้อม ถุงยังชีพคุณแม่พร้อม หมอนรองเอว กล่องเพลงโมสาร์ตพร้อม… เหลืออย่างเดียวครับ”
“อะไร”
“ความใจเย
