เช้าวันที่เจ็ดหลังคลอด อากาศอบอุ่นกำลังพอดี
ฟิ้ว~
พร้อมกับเสียงลมพัดกลิ่นสมุนไพรอบอวลไปทั่วคฤหาสน์เตโชพัฒน์
ห้องนอนใหญ่ถูกจัดเป็นห้อง “อยู่ไฟ” ชั่วคราว หม้อดินใบใหญ่ตั้งอยู่มุมห้อง มีไอน้ำลอยคลุ้งออกมา กลิ่นตะไคร้ ขิง ใบมะกรูดผสมกันจนอบอวล
น้ำหอมนั่งพิงพนักเตียงในชุดผ้าคลุมตัวหนา เหงื่อซึมแต่ใบหน้ายังยิ้ม
“ฮื้ออ ร้อนแต่สดชื่นจังเลยค่ะคุณแม่”
คุณหญิงวิกานดานั่งข้าง ๆ พลางพัดเบา ๆ “ต้องอดทนนะลูก อยู่ไฟจะช่วยให้เลือดลมดี แผลหายไว ผิวจะได้ไม่ซีด”
“ค่ะคุณแม่” น้ำหอมตอบพลางซับเหงื่อ
ขณะนั้น
ก็อก ๆ!
“เข้าไปได้ไหมครับ”
เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นก่อนที่หัวของเว่ยหลงจะโผล่มาอย่างระวังราวกับห้องนี้เป็นห้องประชุมลับของผู้หญิง
“เข้ามาสิลูก แม่ไม่กัด” คุณหญิงหัวเราะ
เว่ยหลงค่อย ๆ ก้าวเข้ามา เหงื่อตกเหมือนคนกำลังถือระเบิดเวลาในมือ
“ผมเอาน้ำมะพร้าวมาฝากน้ำหอมครับ”
น้ำหอมเงยหน้าขึ้น ยิ้มอบอุ
