เสียงจิ๊ป ๆ จากห้องครัวดังตั้งแต่เช้า
วันนี้ไม่ใช่วันธรรมดา แต่เป็น วันครบหนึ่งเดือนของเจ้าลัลลา
เจ้าหญิงตัวจิ๋วแห่งบ้านเตโชพัฒน์ ที่ตอนนี้กลายเป็นศูนย์กลางของทั้งบ้าน ไม่เว้นแม้แต่หัวหน้ามาเฟียผู้เยือกเย็นอย่างเว่ยหลงก็ต้องยอมตกเป็นทาสของรอยยิ้มแก้มป่อง ๆ ของลูกสาว
“พี่เว่ย อย่าบอกนะคะว่าพี่สั่งเค้กมาสามก้อน”
น้ำหอมถามขณะอุ้มลูกน้อยในอ้อมแขน
ชายหนุ่มหันมายิ้มอย่างภูมิใจ
“ใช่ครับ สามก้อน ก้อนแรกสำหรับลัลลา ก้อนสองสำหรับคุณแม่มือใหม่ และก้อนสาม… สำหรับพ่อที่อดหลับอดนอนตลอดเดือน”
“พี่เว่ย นั่นมันข้ออ้างค่ะ!”
“ไม่ใช่ข้ออ้างครับ มันคือความจริงเชิงวิทยาศาสตร์”
เขาทำหน้าขรึม แล้วพูดต่อ
“คนอดนอนต้องการเค้กเป็นพลังงาน”
ส่วนผู้เป็นภรรยากลอกตา
“พลังงานกับพุงน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่านะคะพี่เว่ย”
ขณะนั้นคุณหญิงวิกานดาเดินเข้ามาพอดี พร้อมเสียงหัวเราะ
“เอาเถอะลูกน้ำหอม ขืนเถียงต่อ เดี
