เช้าวันหยุดของมาเฟียหนุ่ม
แดดยามสายลอดผ่านม่านบาง ๆ เข้ามาในห้องนอนสีครีมอ่อน
เสียงหัวเราะจิ๋ว ๆ ดังขึ้นจากบนเตียง
“แอะ แอะ~”
น้ำหอมที่นั่งพิงหมอนอยู่หัวเตียงหัวเราะเบา ๆ “อ้าว ตื่นแล้วเหรอลูก~ เจ้าหญิงของแม่ตื่นเช้าอีกแล้วนะคะ”
เธอเอื้อมมือไปลูบแก้มกลม ๆ ของลูกสาวที่ตอนนี้อายุได้หกเดือนกว่า ๆ แก้มยุ้ยเหมือนโมจิ
ผมอ่อนสีดำขลับหยิกนิด ๆ ปากเล็ก ๆ ยื่นเสียงอ้อแอ้ไปมาอย่างตั้งใจ
“แอะ แบ่~”
“พูดอะไรคะลูก” น้ำหอมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “จะพูดว่า ‘แม่’ ใช่ไหมเอ่ย~”
เด็กน้อยหัวเราะ แล้วตบมือป้าบ ๆ อย่างสนุก
เสียงหัวเราะของเธอใสจนทั้งห้องอ่อนโยนไปหมด
☕ เช้าในคฤหาสน์เตโชพัฒน์
เว่ยหลงเดินเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟในมือ ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนลวก ๆ หน้าตายังดูง่วงแต่แววตาเต็มไปด้วยความรัก
“สองแม่ลูกตื่นเช้ากันอีกแล้วเหรอครับ” เขาเอ่ยเสียงทุ้มอบอุ่น
น้ำหอมเงยหน้าขึ้น “ลูกตื่นก่อนค่ะ แถมชวนคุยแต่เช้
