โรงพยาบาลบีเจซี
ศรัณย์นั่งอยู่เพียงลำพังในห้องพักแพทย์ระหว่างรอตรวจคนไข้ เขาเห็นว่ามีเวลาอยู่หลายนาทีหลังจากที่พักเที่ยงกลับมาแล้ว หมอหนุ่มกดวิดีโอคอลหาเหมือนแพร
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวนั่งทำหน้าเหลอหลา เสียงจ้อกแจ้กจอแจพร้อมกับผู้คนที่นั่งกินข้าวอยู่ด้านหลังเธอนั้นบอกชัดว่าเธออยู่ร้านอาหาร
“กลับถึงคอนโดกี่โมง”
“ห้าโมงค่ะ”
“อือ เตรียมชุดนะ”
“บ้า โทรมาบอกเรื่องนี้นี่นะ” เธอทำหน้าตกใจ นึกถึงชุดชั้นในหลายชุดที่ยังตากอยู่หลังจากซักมือด้วยความกระดากใจเมื่อวานนี้
“คิดไปถึงไหน ที่บอกน่ะ ให้เตรียมชุดออกกำลังกาย จะพาไปฟิตเนส”
คนที่หน้าดำหน้าแดงอยู่ปลายสายเลยมองเขาค้อนๆ
“ก็ปล่อยให้เข้าใจผิดอยู่นาน แล้วคุณจะกลับมากี่โมงคะ”
“มีเคสผ่าตอนบ่ายสาม น่าจะกลับไม่เกินหกโมง”
“โอเคค่ะ ฉันจะเตรียมชุด แค่นี้ก่อนนะคะ ฉันจะเดินกลับไปกินข้าว ใกล้บ่ายโมงแล้ว”
“อืม” เขาพยักหน้าแล้วก็กดวางสาย
การได้แกล
