ดูอย่างนี้เหมือนเขาเป็นนักกีฬามากกว่าหมอเสียอีก ถ้านับรวมเรื่องอาหารด้วยนับว่าเขาเป็นตัวอย่างของคนที่ดูแลตัวเองจริงๆ ว่าแต่ที่วิ่งหนึ่งชั่วโมงไปนั้นคงทำให้เขาหายเครียดได้นะ หญิงสาวมองแล้วก็ค่อยหันมาสนใจการออกกำลังกายของตัวเอง เสียบหูฟังกับมือถือ ฟังเพลงโปรดแล้วก้าวขาไปเรื่อยๆ
จนหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เครื่องของเธอดังติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด คนที่วิ่งอยู่ลู่ข้างๆ เลยผ่อนความเร็วลงก่อนจะบอกเธอ
“เครื่องนี้พอครบชั่วโมงจะตัด ให้คูลดาวน์ เดินช้าๆ ลงสักห้านาที ให้หัวใจเต้นใกล้เคียงปรกติก่อน ค่อยหยุดเล่น”
เธอทำตามที่เขาบอก ดีที่อิงฟ้าบอกให้เอาที่คาดผมกันเหงื่อมาใช้ เพราะเหงื่อออกเยอะมาก น้ำที่หิ้วมาเธอก็ค่อยๆ จิบกินจนหมด
จนเครื่องดังบ่งบอกว่าเวลาคูลดาวน์อันสำคัญนั้นหมดลง เหมือนแพรก็ก้าวลงจากเครื่องเดินตุปัดตุเป๋มานั่งที่ม้านั่ง มองศรัณย์วิ่ง
ไอ้สารแห่งความสุขที่ว่าเป็นเรื่องโกหกแน่ๆ ตอนนี้เธอเหมือนจะตาย
