บทที่ 14
หลังจากที่ฉันเดินฮึดฮัดเข้ามาในห้องนอน ฉันก็เอาแต่ยืนด่าพี่เธียรในใจไม่หยุด ขนาดเดินขึ้นมานั่งบนเตียงเตรียมจะล้มตัวนอนสายตาของฉันก็ยังจ้องบานประตูแล้วด่าพี่เธียรอยู่เลย
“เฮอะ! ผัวเหรอ? เดี๋ยวจะโดนฉันหยิกเนื้อเขี้ยว” ว่าจบฉันก็ล้มตัวนอนพร้อมกับดึงผ้าห่มคลุมโปงทันที ก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด ส่วนตาคนบ้านั่นก็ปล่อยเขาไปเถอะ
.
.
.
เช้าวันต่อมา…
“อื้อ~” ฉันบิดขี้เกียจไปมาอยู่สองสามครั้งเพื่อไล่อาการเมื่อยของตัวเองออกไป แต่เดี๋ยวนะ! ทำไมฉันรู้สึกอึดอัดเหมือนร่างกายถูกรัดเลยล่ะ…
พรึบ!
“เฮ้ย!”
ตุบ!
“อั๊ก! ยัยบ้าเอ้ย เป็นบ้าอะไรของเธอแต่เช้า ถีบฉันทำไม” ใช่ค่ะ เมื่อกี้ฉันตกใจมากตอนที่เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นหน้าพี่เธียรเกยอยู่บนหัวของฉัน ฉันเลยเผลอตัวถีบพี่เธียรจนเกือบจะตกเตียง เจ้าตัวเลยงัวเงียถามฉันแบบหน้าง่วงออกมา
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอก เพราะประเด็นก็คือตาบ้าพี่เธียรมาน
