บทที่ 2 โดนจับตามอง
1048 คำ
บทที่ 2
โดนจับตามอง
ในขณะที่ฉันกำลังนั่งฟังอาจารย์สอนเรื่องทฤษฎีต่าง ๆ ฉันรู้สึกว่าตัวฉันถูกคุณปราณจ้องมองอยู่ตลอดเวลา จนมีเสียงนักศึกษาเริ่มซุบซิบกันว่าฉันกำลังจะกลายเป็นผู้หญิงของคุณปราณหรือเปล่า
ฉันหันไปมองก็เจอสายตาของเขาจ้องมองมาพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ จะรังแกฉันหรือจะทำอะไรไม่ดีกับฉันใช่ไหม
"อาทิตย์หน้าเรามาเจอกันที่ห้องนี้นะคะนักศึกษาทุกคน ใกล้จะเรียนจบแล้วช่วยขยันและตั้งใจเรียนกันด้วย"
เมื่ออาจารย์เดินออกไปจากห้องฉันก็รีบเก็บหนังสือพร้อมกับงานต่าง ๆ รวมทั้งปิดหน้าจอ iPad ระหว่างที่ฉันกำลังงุ่นง่านก้มเก็บของก็มีมือปริศนาตบโต๊ะฉันจนเสียงดังปึ้ง! หลายคนรีบออกไปจากห้องเพราะกลัวว่าจะถูกลูกหลง
ฉันมองคนก่อเหตุ เธอไม่ใช่คุณปราณแต่เป็นผู้หญิงจากคณะอื่นที่มาเรียนคลาสนี้ด้วยกัน
"แกอย่าคิดมายุ่งกับผู้ชายของฉัน ถ้าฉันเห็นว่าแกเข้ามาวุ่นวายหรือมาอ่อยผู้ชายของฉันอีก หน้าสวย ๆ ของแกโดนน้ำกรดสาดแน่!"
"ผู้ชายของเธอคนไหนล่ะ ฉันมีเพื่อนผู้ชายตั้งหลายคนฉันจะได้ระวังตัวไว้"
"ก็คุณปราณไงผู้ชายของฉัน ผู้หญิงแบบเธอไม่คู่ควร!"
"แล้วผู้หญิงที่มายืนด่าคนอื่นคู่ควรกับผู้ชายแบบคุณปราณหรือไง ขอโทษนะเอาเวลาด่าคนอื่นหันไปมองผู้ชายของเธอเสียก่อน รู้สึกว่าจะมองฉันตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาแล้ว"
"อีเพลง!"
"ทำไมล่ะ!"
ฉันลุกขึ้นไม่พอยังผลักผู้หญิงคนนั้นจนเซถลาไปด้านหลังแต่ฉันไม่คิดว่าคุณปราณจะเดินเข้ามาทำให้ผู้หญิงคนนั้นชนเข้ากับแผงอกของเขา แถมผู้หญิงคนนั้นยังรีบเสแสร้งออเซาะกล่าวหาว่าฉันรังแกสตรอว์เบอร์รีจริง ๆ!
"ปราณคะช่วยปันด้วย ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายร่างกายปันค่ะ"
"ตอแหลจังฉันไปทำอะไรเธอ ฉันอยู่ของฉันเฉย ๆ ถ้าไม่เข้ามาหาเรื่องก็ไม่เจ็บตัวหรอก"
"เก่งจังเลยนะตัวแค่นี้ กลับบ้านได้แล้วพี่ชายฉันรอเธออยู่"
"หึ!"
หมับ!
"นี่คุณ!"
คุณปราณเดินเข้ามาคว้าแขนของฉันแล้วพาฉันออกมาต่อหน้าต่อตาผู้หญิงชื่อปัน เธอทั้งหน้าเสียทั้งหน้าแตกเพราะคุณปราณไม่ได้สนใจเธอเลย ฉันจึงหันไปมองพร้อมเบะปากให้เธอก่อนจะถูกลากลงมาจากบันได
"คุณจะพาฉันไปไหนฉันจะกลับบ้าน ปล่อยฉันนะ!"
"บ้านของเธอถูกธนาคารยึดไปแล้ว ไม่รู้เรื่องหรือไงว่าธนาคารให้เธอและครอบครัวย้ายออกภายใน 24 ชั่วโมง แล้วนี่มันก็เกินเวลาแล้วด้วย!"
"ฮะ! บ้านฉัน"
ฉันอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก บ้านของฉันถูกยึดไปแล้ว แล้วฉันจะอยู่ที่ไหนฉันต้องไปอยู่บ้านมาเฟียจริง ๆ ใช่ไหม
ระหว่างที่ฉันถูกพาตัวขึ้นรถของคุณปราณ รถของฉันลูกน้องของคุณปราณเป็นคนขับรถตามมา ฉันนั่งอยู่ในรถหรูโดยที่คุณปราณนั่งไขว่ห้างมองตรงไปด้านหน้าไม่ได้สนใจฉันเลยสักนิด
"คุณพ่อของคุณเพลงหนีออกไปจากบ้านแล้วครับ มีคนบอกว่าน่าจะขับรถมุ่งหน้าไปทางชายแดน"
"พ่อนะพ่อ!"
"เธอรู้ไหมว่าพ่อของเธอสร้างวีรกรรมเอาไว้มาก ทั้งโกงเงินทั้งการพนันครอบครัวของฉันขาดทุนเพราะพ่อเธอไปตั้งหลายสิบล้าน"
"แล้วคุณจะเอาตัวฉันมาทำไม เอาไปขายใช่ไหม จะขายได้สักกี่บาท มันจะชดใช้กับเงินที่พ่อฉันติดเอาไว้ได้หรือเปล่าเถอะ!"
"เรื่องนี้พี่ชายฉันจะเป็นคนจัดการเอง"
"คุณปราณครับนายใหญ่บอกว่าให้พาคุณเพลงไปพบด่วนครับ"
"เหอะ!"
ฉันไม่รู้ว่านายใหญ่ของพวกเขาคือใคร ตอนนี้ฉันได้แต่นั่งภาวนาขอให้ฉันมีชีวิตที่สงบสุข ไม่รู้ว่าฉันต้องเจออะไรบ้าง พวกเขาจะเอาฉันไปขายไหมหรือว่าพวกเขาจะเอาฉันไปเป็นผู้หญิงขัดดอกแบบในนิยาย
บ้านเทวะดำรง
ฉันถูกพาเข้ามาในบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านหลังนี้แบ่งโซนอยากเป็นระเบียบมียิมส่วนตัว แถมยังมีบอดี้การ์ดยืมเต็มไปหมด
ทุกคนมองฉันราวกับว่าฉันเป็นตัวประหลาด คุณปราณเดินไปนั่งที่โซฟาจนเสียงฝีเท้าของใครบางคนดังมาจากชั้น 2 ของบ้าน เมื่อฉันมองขึ้นไปก็เจอกับลูกชายคนโตของบ้านเทวะดำรง
สายตาของเขาเหมือนเสือที่พร้อมจะปลิดชีวิตผู้หญิงตัว
น้อย ๆ แบบฉัน ถามว่าฉันกลัวไหม กลัวสิ!
"พวกแกหยุดเลยนะ ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน!"
ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาด้วยท่าทีร้อนรน จนเสียงถอนหายใจของลูกชายทั้งสองดังขึ้น
"หนูเพลงหนูอยู่ที่นี่ทำตัวสบาย ๆ คิดเสียว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของหนู ไม่ต้องอยู่ในฐานะคนรับใช้หรือฐานะอะไรที่มันต่ำต้อยเข้าใจไหมจ๊ะ"
"คะ?"
"เอาง่าย ๆ พ่อฉันอยากได้เธอมาเป็นเมีย สนใจอยากมีผัวแก่ไหมล่ะ"
"คุณปราณคุณพูดอะไรคะ ฉันไม่มีทางมีผัวแก่ ๆ หรอกค่ะ! อุ๊ย!"
ฉันรีบยกสองมือขึ้นปิดปาก เผลอปากเสียออกไปเสียแล้ว โชคดีที่ทุกคนไม่ได้สนใจคำพูดของฉัน คุณโปรดเดินลงมานั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามเคียงคู่กับน้องชายของเขา ความหล่อสูสีกินกันไม่ลง แม้แต่ความน่ากลัวของทั้งสองก็เช่นกัน
"ในเมื่อยัยนี่ไม่อยากไปเป็นเมียของคุณพ่อ คุณพ่อก็กลับไปเถอะครับ"
"แต่พ่อของหนูเพลงยกหนูเพลงให้ฉันแล้ว พวกแกไม่มีสิทธิ์มาบังคับหรือทำร้ายจิตใจหนูเพลงเด็ดขาด นี่ว่าที่เมียฉันและก็เป็นว่าที่แม่เลี้ยงของพวกแกด้วย!"
- ผู้เขียน
