บทที่ 3 เลือกคนไหนใจก็เจ็บ
1012 คำ
บทที่ 3
เลือกคนไหนใจก็เจ็บ
สงครามสายเลือดเกิดขึ้นแล้ว ฉันนั่งไขว่ห้างหยิบขนมบนโต๊ะมาทานนั่งมองพ่อลูกด่ากันไปมา คุณปราณดูนิ่ง ๆ ไม่ค่อยเถียงคุณพ่อแต่คุณโปรดเถียงคำไม่ตกฟาก
ผู้เป็นพ่อก็ไม่ยอมจะเอาตัวฉันไปทำเมียให้ได้ส่วนลูกชายก็ไม่ยอม แล้วฉันเลือกอะไรได้บ้าง ไม่ว่าจะเลือกทางไหนหัวใจฉันมันก็เจ็บอยู่ดี เหมือนต้องยืนระหว่างโรคมะเร็งกับโรคเบาหวาน พลาดมาก็ตายทั้งคู่
"พี่โปรดหยุดก่อนครับคุณพ่อด้วย ผมว่าเรื่องนี้เราอย่าเพิ่งมาทะเลาะกันเลย เรื่องหนี้สินเราค่อยคุยกัน ตอนนี้พ่อของเพลงยกเพลงให้พวกเราแล้วเราจะทำอะไรกับเธอก็ได้"
"เอาไปประมูลเอาไปขายที่ซ่องได้เงินกลับมาสักสี่ห้าล้านก็ยังดี ที่เหลือก็ให้รับงานไปเรื่อย ๆ หรือไม่ก็ส่งตัวไปขายที่ชายแดน"
"พวกคุณจะขายฉันจริง ๆ หรือคะ เอาฉันไปตรวจก่อนไหมเผื่อบางทีฉันอาจจะเป็นโรคร้ายก็ได้นะ"
"หนูเพลงจะไปยอมมันทำไม หนูอยู่ที่นี่ในฐานะเมียของฉัน
ก็เท่ากับว่าหนูเพลงจะได้เป็นนายหญิงของที่นี่ แม้แต่ลูกชายฉันสองคนก็จะไม่มีใครกล้ายุ่งกับหนูเพลง"
"พ่อครับคนก่อน ๆ พ่อก็พูดแบบนี้แล้วสุดท้ายเป็นไง ผมไม่เห็นใครจะอยู่กับพ่อได้สักคน ขนาดแม่ยังหนีตายไปก่อนเลย!"
"ไอ้โปรด!"
"ไอ้ปราณมึงให้แม่บ้านพายัยนี่ไปอยู่ห้องรับรอง ขังเอาไว้ในห้องก่อนที่เหลือค่อยว่ากันอีกที"
"ขัง! ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะที่จะมาขังเอาไว้ในห้อง ฉันต้องการความเป็นอิสระ ถ้าพวกคุณอยากให้ฉันทำงานใช้หนี้ก็ปล่อยให้ฉันไปเรียนให้จบ ฉันได้เป็นแอร์โฮสเตสเมื่อไหร่ฉันจะทยอยใช้หนี้แทนพ่อฉันเอง"
"หนี้ตั้งหลายสิบล้านอีกกี่ชาติเธอจะใช้หมด พวกฉันไม่มีเวลามานั่งรอเศษเงินทีละหมื่นสองหมื่นบาทหรอกนะ"
"คุณนี่มันหมิ่นเงินน้อยจริง ๆ เลยนะคุณโปรด!"
"อย่าทำปากดีไปหน่อยเลย อยู่ที่นี่หัดสงบปากสงบคำบ้าง ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนไอ้ปราณกับตาแก่ที่อยากจับเธอไปทำเมียหรอกนะ!"
"ชิ!"
คุณโปรดลุกขึ้นบอดี้การ์ดจำนวนสามคนก็รีบเดินตามออกไปด้านนอกส่วนฉันถูกคุณปราณพาขึ้นมาด้านบน อย่างน้อยห้องนอนก็ดีกว่าเสื่อผืนหมอนใบ
ข้าวของของฉันมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ คงจะเป็นฝีมือของพ่อฉันแน่ ๆ ฉันเดินสำรวจห้องดูความเรียบร้อยว่ามีกล้องวงจรซุกซ่อนอยู่หรือเปล่า แต่เหมือนคุณปราณจะรู้ว่าฉันกำลังมองหาอะไร
"ไม่มีกล้องซ่อนอยู่หรอกเธอก็ใช้ชีวิตให้มันปกติ เวลาพี่ชายฉันพูดอะไรเงียบได้ก็เงียบเพราะผู้หญิงคนก่อนที่เข้ามามีบทบาทแบบเธอชี้หน้าพี่ฉันไม่ถึง 10 วินาทีกระสุนเจาะเข้าที่หน้าผาก"
"อำมหิต แล้วทำไมพี่ชายของคุณไม่โดนตำรวจจับ ฆ่าคนตายมันผิดกฎหมายนะ"
"เธอยังเชื่อกฎหมายในประเทศนี้อีกเหรอ แค่มีเงินต่อให้ทำความผิดมากแค่ไหนก็ไม่มีใครมายุ่งกับครอบครัวฉันหรอก"
"แล้วพวกคุณจะให้ฉันทำอะไร หลังจากนี้ชีวิตฉันจะเป็นยังไงฉันอยู่ของฉันดี ๆ หนี้สินพวกนี้ฉันก็ไม่รู้เรื่อง"
"ฉันเข้าใจเธอนะเพราะลูกหนี้ที่เอาตัวเข้ามาขัดดอกส่วนใหญ่หนี้สินก็เกิดมาจากพ่อแม่จากคนใกล้ตัวทั้งนั้น ฉันเห็นเธอมาตั้งแต่ปี 1 ก็พอจะรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงยังไง ไม่ได้กินเที่ยวใช้ชีวิตสุ่มเสี่ยงออกจะตั้งใจเรียนด้วยซ้ำ"
"งั้นคุณให้ฉันทำงานบ้านได้ไหม ทำอะไรก็ได้ เรื่องงานบ้านฉันพอทำได้นะแต่อย่าเอาฉันไปขายเลย ฉันยังอยากมีอนาคตที่ดี ฉันอยากเป็นแอร์โฮสเตส"
ฉันเดินเข้าไปหาคุณปราณพร้อมจับแขนของเขาแล้วออกแรงบีบเบา ๆ จนคุณปราณมองมือฉัน ฉันจึงปล่อยมือออกแล้วถอยกลับมายืนที่เดิม
"เรื่องนี้ฉันเองก็ตัดสินใจไม่ได้ ไว้ฉันจะลองคุยกับพี่ชายอีกที ส่วนเรื่องพ่อฉันถ้าไม่อยากตกไปเป็นเมียคนที่ 40 ก็อย่าออกจากห้องนี้ รอฉันกับพี่ชายกลับมาก่อน พวกฉันจะเข้ามาคุยกับเธอเอง"
"คุณโปรดดุมากเลยใช่ไหมคะ"
"พี่ฉันไม่ใช่คนพูดมากส่วนใหญ่จะยิงทิ้งอย่างเดียว"
โหดร้ายชะมัด ฉันทรุดตัวลงนั่งบนที่นอน คุณปราณเดินมาหยิบโทรศัพท์ของฉันแล้วออกไปจากห้อง ฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งรอคอยวาสนาว่าเมื่อไหร่จะถูกปล่อยตัวออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมนี้
ไม่รู้ว่าฉันนอนหลับไปนานแค่ไหน ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่แสงไฟในห้องส่องสว่าง คุณปราณกับคุณโปรดยืนอยู่ที่ปลายเตียง มีกลิ่นแอลกอฮอล์ออกมาจากตัวของทั้งสองด้วย
"พี่โปรดอันนี้เป็นผลการเรียนของเพลง ผมให้คนไปเอาที่อาจารย์มาแล้ว อีกแค่เทอมเดียวผมกับเพลงก็จะเรียนจบ"
"อืม"
"อย่าขายฉันเลยนะ ฉันสัญญาว่าฉันจะสงบเสงี่ยมจะไม่ปากเสีย จะไม่พูดจาว่าร้าย แม้คุณโปรดจะเป็นคนใจร้ายเป็นคนอำมหิต
ไม่มีความเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ ทำตัวเหมือนคนเป็นวัยทอง แต่ฉันก็จะไม่พูดให้คุณต้องรู้สึกไม่ดีค่ะ"
"เอาปืนมากูจะฆ่ายัยนี่ทิ้ง!"
- ผู้เขียน
