“แกกลับบ้านกันเถอะ”
เมยเอ่ยขึ้นทันทีที่ไฟภายในบาร์ดับลงทีละดวง เสียงเพลงเงียบลงเหลือเพียงความเหนื่อยล้าหลังเลิกงาน
“อืม ไปกันเถอะ”
ลิลินตอบพลางสะพายกระเป๋าขึ้นไหล่ เสียงเบาเหมือนคนที่ยังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ พร้อมกับความอ่อนล้ามากกว่าทุกวัน
“แกจะกลับบ้านหรือไปนอนห้องฉัน”
เมยถามย้ำมองหน้าเพื่อนรักอย่างแอบจับสังเกต
“อืม…นั่นสิ เดี๋ยวแกช่วยฉันดูก่อนสิว่าวินหน้าบาร์ยังมีอยู่ไหม ถ้ายังมีอยู่ฉันก็จะกลับบ้านไม่อยากปล่อยให้แม่นอนคนเดียว แต่ถ้าไม่มีฉันก็จะไปนอนกับแกนั่นแหละ”
ลิลินตอบพลางหลุบตาลง สองจิตสองใจระหว่างกลับบ้านตัวเอง หรือไปนอนที่ห้องเมยอย่างที่เคยทำบ่อยๆ
“โอเคงั้นไปดูกัน”
เมยพยักหน้า ก่อนเอื้อมมือมาจับมือของลิลินไว้แน่น ทั้งคู่ก้าวเดินเคียงกันออกไปยังหน้าบาร์
ทันทีที่ก้าวพ้นประตู ทั้งคู่ก็สะดุดตากับรถหรูสีดำสนิท ที่จอดนิ่งเงียบอยู่ฝั่งตรงข้ามของบาร์ บอดี้สีดำเงาวับจนสะท้อนแสง
