ชมพูนุชพยายามบอกตัวเองให้ละสายตาจากเรือนร่างของจามีลซะ เพราะยิ่งเห็น ยิ่งมอง หล่อนก็ยิ่งร้อนรุ่มไปทั้งอุ้งเชิงกราน แต่ก็ทำไม่สำเร็จ เพราะพ่อเจ้าประคุณมีเรือนร่างที่สวยงามเหลือเกิน ช่วงบ่ากว้างบึกบึนทรงพลัง หน้าท้องแบนเรียบแข็งปั๋งราวกับไม้กระดาน ช่วงขาเรียวก็ทรงพละกำลังยิ่งนักเพราะมันสามารถเคลื่อนไหวโยกคลึงอยู่ในกายสาวได้นานนับชั่วโมงอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย และตรงนั้น... ตรงนั้นที่ห่อหุ้มไปด้วยเส้นไหมหยิกขอดก็แสนมหึมาและอันตรายต่ออิสตรีเพศยิ่งนัก
หญิงสาวหน้าแดงก่ำ รีบเลื่อนสายตาขึ้นไปมองด้านบนแทน แล้วก็ต้องประสานสายตากับจามีลโดยบังเอิญ หล่อนพ่นลมหายใจออกจากปากคล้ายกับอาการหอบ ดวงตาคมกริบที่เต็มไปด้วยความหิวกระหายทำให้กายสาวสั่นเทิ้ม
“เจ้าก็หิว... ไม่ต่างจากเราใช่ไหมชมพูนุช”
“ปละ... เปล่านะเพคะ”
เขาหัวเราะหึหึในลำคอ และดึงร่างของหล่อนมาเปลื้องผ้าออกจนหมด จากนั้นก็ผลักร่างเปลือยขาวเนียนให้
