จากที่เมื่อวานได้ตักตวงความสุขจากชมพูนุชมาเสียจนอิ่มแปล้ เช้าวันนี้จามีลจึงอารมณ์ดีผิดหูผิดตา จนเจ้าชายเซรีมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามพี่ชาย
“หม่อมฉันไม่เคยเห็นรอยแย้มพระสรวลของเสด็จพี่มานานมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
คนที่อารมณ์ดีมากหันมามองน้องชายที่เดินตามหลังออกมาจากห้องประชุมพร้อมกัน “จริงหรือ”
“จริงพ่ะย่ะค่ะ”
จามีลไหวไหล่กว้างน้อยๆ ในหัวอดที่จะนึกไปถึงความน่ารักน่าใคร่ของชมพูนุชเมื่อคืนไม่ได้ เพราะเมื่อคืนเป็นครั้งแรกที่หล่อนเป็นฝ่ายรุกเขา
“พี่ดีใจที่เราสามารถแก้ปัญหาของราษฎรได้น่ะ”
“จริงหรือพ่ะย่ะค่ะเสด็จพี่”
“จริงสิ พี่จะไปปดเจ้าทำไมกัน” ใบหน้าของจามีลยังคงเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าเป็นอย่างนั้น หม่อมฉันก็สบายใจพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าพูดแบบนี้ มีอะไรหรือเปล่าเซรีม” จามีลมองหน้าน้องชายอย่างแคลงใจ
เจ้าชายเซรีมประสานสายตากับผู้เป็นพี่ชาย ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป
“เมื่อเช้าจัสมินบอกกับหม่อมฉันว่า...”
