“เสด็จพี่เพคะ...”
คาฟิลารีบเดินมาหยุดตรงหน้าและถวายความเคารพจามีล เห็นเห็นองค์รัชทายาทหนุ่มรูปงามกำลังจะมุ่งหน้าตรงไปยังตำหนักขององค์สุลต่าน ซึ่งหล่อนรู้ดีว่าเขาจะไปทำอะไรที่นั่น
“เจ้าหลีกทางไปก่อน เรารีบ”
“เรื่องนางกำนัลหน้าหวานคนนั้นเหรอเพคะ”
คาฟิลาแสดงท่าทางเห็นอกเห็นใจออกมา ในขณะที่จามีลนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
“หม่อมฉันเห็นใจนางนะเพคะ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อมัสรานีซึ่งเป็นผู้ถูกกระทำบอกว่านางกำนัลของเสด็จพี่เป็นตัวการของเรื่องราวทั้งหมด”
“ชมพูนุชไม่ได้ทำ พี่ยืนยันได้”
“เสด็จพี่ทราบได้ยังไงเพคะ”
“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้”
น้ำเสียงของจามีลเต็มไปด้วยความรำคาญ เบื่อหน่าย แต่คาฟิลาไม่สนใจ หล่อนยังคงพูดต่อไป
“หม่อมฉันจำได้ว่ามัสรานีคือผู้หญิงที่เสด็จพี่ทรงโปรดไม่ใช่เหรอเพคะ แล้วทำไมตอนนี้ เสด็จพี่ไม่เห็นมีทีท่าดีพระทัยเลยที่นางกลับมา ตรงกันข้ามเสด็จพี่กลับแสดงท่าทางร้อนพระทัยกับเรื่อง
