“ไท่ฟู่ ข้าได้ตัวคนร้ายที่ทำร้ายพระองค์ ขอให้พระองค์ตัดสินด้วย” จื่อลั่วเอ่ยกล่าวด้วยความแค้นใจซ้อมคนร้ายไปหลายทีจนบวมช้ำ ไท่ฟู่ทรงทอดพระเนตรมองหน้าคนร้ายที่ยิงธนูใส่พระองค์ แล้วทรงเอ่ยถาม
“ใครสั่งการเบื้องหลังของเจ้า”
“ข้าทำเอง” คนร้ายกล่าวด้วยน้ำเสียงเกลี้ยงกราด
“ขอสาเหตุ” ทรงตรัสถาม
“ไม่มี”
ไท่ฟู่ทรงได้ยินเช่นนั้นทรงใช้กระบี่ประจำกายของพระองค์ฟันฉับเดียว ทำให้หัวคนร้ายกระเด็นไปตรงขาของขันที ขันทีหกคนที่เดินมาร้องด้วยความตกใจ
“ข้าขออภัยที่ทำให้กงกงตกใจ ท่านมีสิ่งใดถึงมาหาข้าในยามวิกาลเช่นนี้”
“คือ…คือ…ไท่ฟู่ ต้าหวางทรงมีพระราชโอการให้พระองค์เข้าเฝ้าหลังประชุมเช้าพระเจ้าค่ะ” ขันทีรายงานด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว ไท่ฟู่ทรงโยนกระบี่ฉางหลิวให้จื่อลั่วรับไว้
“น้อมรับพระบัญชา” ไท่ฟู่ทรงตรัสเช่นนั้น
“หม่อมฉันของทูลลาพระเจ้าค่ะ” ขันทีทูลลา แล้วรีบเดินเร็วออกจากลานหน้าจวน
“พระองค์ทรงทำให้ขันท
