เพ่ยซิ่วอิงได้นอนเพียงหนึ่งชั่วยามเท่านั้น นางตื่นมาในสภาพปวดร้าวไปทั้งร่างเหมือนถูกบุรุษรุมโทรมสักสิบคน เรื่องเมื่อคืนทำเอานางปวดเมื่อยไปทั้งเนื้อทั้งตัว
หญิงสาวผู้งามเด่นจนเป็นภัย ...เป็นอันตรายต่อร่างกายของตนเอง
เจ้าโจรถ่อยบุกเข้ามาขืนใจนางถึงในเรือน โจรต่ำช้ามิใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเชี่ยนหลงผู้มีตำแหน่งเจ้าเมือง เขาทำชั่วอย่างเปิดเผย กล้าทำตนเป็นจอมโจรเด็ดบุปผาอย่างหน้าด้าน ๆ ซ้ำยังพาเหล่าชายชุดดำมาอารักขาการกระทำชั่วของตนนับสิบคน
ซิ่วอิงลืมตาขึ้นเห็นเจ้าเมืองนอนกอดนางอยู่บนเตียง แม้ลีลารักของเขาสะเด็ดสะเด่าถึงทรวงปานใด แต่สิ่งที่เขาทำก็ไม่ต่างจากโจรชั่ว
ตุบ ๆ ๆ ๆ มือน้อยรัวกำปั้นทุบบนแผ่นอก
"เชี่ยนหลง..เจ้าลูกเต่า ข้าเกลียดบุรุษเช่นนี้นัก"
"เกลียดข้ามากถึงเพียงนี้เชียวหรือ เหตุใดเมื่อคืนครางไม่หยุดทีเดียว" เขาใช้มือค้ำศีรษะเอาไว้ นอนหันหน้าเข้าหาซิ่วอิง ปากระบายยิ้มอย่างสาแก่ใจ
