สวรรค์ช่างประหลาดนัก เหตุใดต้องส่งชายชู้มาให้ข้า....คราเดียวถึงสองคน
เพ่ยซิ่วอิงได้แต่ก่นด่าโชคชะตาอยู่ในใจ ...เว่ยถิงฟงกับเชี่ยนหลงฟาดปะทะสายตากันอย่างหนัก ซิ่วอิงได้แต่ดึงแขนเสื้อของพวกเขาให้นั่งลงที่เก้าอี้ไม้ ดื่มชา รับประทานอาหารว่างให้ใจเย็นเสียก่อน
"พวกท่านนั่งคุยกันดี ๆ เจ้าค่ะ"
ทั้งสองนั่งลงตามที่ซิ่วอิงบอก นางรินชาใส่จอกสองจอกตรงหน้า แล้วเลื่อนไปให้พวกเขาพร้อม ๆ กัน เพื่อไม่ให้มีใครชิงดีชิงเด่นเหมือนนางเห็นว่าสำคัญกว่า
"งานของซิ่วอิงต้องอยู่ประจำในวังหลวงหรือไม่" เว่ยถิงฟงเอ่ยถามน้องสาว
"ไม่ทราบเจ้าค่ะ ข้ายังไม่รู้รายละเอียดเนื้องาน"
"ปกติแล้วจิตรกรหลวงมิใช่นักโทษ ย่อมมีวันหยุด วันพักผ่อนดั่งงานทั่ว ๆ ไป เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง"
"แต่ข้าอยากให้นางอยู่กับเรือนมากกว่า อีกไม่ช้าข้าจะกลับมาอยู่ที่สกุลเว่ย ...อยากให้ครอบครัวอยู่อย่างพร้อมหน้ากัน" เว่ยถิงฟงโพล่งออกมา
"อ่อ..จะลาออกจ
