มิวแทบจะจำไม่ได้เลยว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอจำได้เพียงความเจ็บปวดที่เขาทิ้งไว้ให้จนร้องไห้ออกมาอีกครั้ง แยมที่เดินเข้ามารีบเดินมาพร้อมกับข้าวต้มและวางไว้ให้เธอ
“แกลุกไหวไหมนี่พึ่งจะหกโมง วันนี้…มีสอบ”
“ไหวสิ ฉันยังไหว”
แยมค่อย ๆ พยุงร่างที่แทบจะไม่มีแรงของมิวเข้าไปอาบน้ำ วันนี้พวกเธอมีสอบซึ่งกว่าจะผ่านมาได้มิวก็เกือบจะเป็นลม เธอให้แยมมองดูที่หน้าคณะซึ่งภาวินทร์และเพื่อน ๆ ของเขามายืนรออยู่
“ฉันไม่อยากกลับไปกับเขา”
“ฉันจะพาแกหนีไปอีกทาง คืนนี้ไม่ต้องนอนที่ห้อง พวกเราไปนอนที่หอของแคร์กัน”
“ขอบใจนะแยม”
“ไม่เป็นไร ออกประตูหลังไปที่รถของฉันพวกเขาไม่รู้หรอก มาเถอะ”
“อืม”
ภาวินทร์ยืนรออยู่หน้าคณะจนถึงช่วงค่ำซึ่งตึกเริ่มปิด เขาพอจะรู้แล้วว่ามิวน่าจะหนีกลับไปแล้ว
“ไปเถอะ”
“ไอ้วินทร์ นี่มึงไปทำอะไรมิวกันแน่น้องถึงได้โกรธมึงขนาดนี้อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนนี้มึง….”
“อืม กูรุนแรงไปหน่อ
