วิศวะร้อนซ่อนรัก(ร้าย)

บ้านกิตรัตนสกุลชัย “ไอรีนลูก แม่มีเรื่องที่อยากจะบอกหนู” เสียงของแม่เธอทำไมถึงได้ดูเศร้าหมองแบบนี้ ไอรีนเด็กสาววัยมัธยมปลายหันมองไปตามเสียงเรียกของผู้เป็นแม่ทันควัน ว่าแต่แม่ของเธอมีเรื่องอะไรกันนะ “เรื่องอะไรเหรอคะแม่” เสียงหวานใสเอ่ยถามไปยังแม่ตัวเองและทันทีที่เห็นใบหน้าของผู้เป็นแม่ เธอก็หุบยิ้มลงทันทีเพราะไม่ใช่แค่เสียงเท่านั้นที่เศร้าแต่หน้าตาของแม่เธอก็ดูเศร้ามากเช่นกัน จะมีเรื่องอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นหรือเปล่า ไม่นะ เธอพึ่งจะอยู่ชั้นมัธยมปลายเองนะ และในตอนนั้นเองพ่อของเธอก็เดินเข้ามา… “พ่อกับแม่พวกเราได้พูดคุยกันแล้วว่า...” “…” ว่าอะไร เด็กสาวมองไปยังหน้าพ่อกับแม่ของเธอสลับสับเปลี่ยนไปมา “จะหย่ากัน!!” กึก!! ไอรีนอ้าปากค้างเรื่องที่พ่อพูดมันเกิดขึ้นได้ยังไงในเมื่อเธอก็ยังเห็นอยู่เลยว่าพ่อกับแม่ก็ยังดูรักกันดีอยู่ ณ เวลานั้นหัวสมองของเด็กสาวเบลอไปชั่ว ณ ขณะจิต นี่พ่อแม่ของเธอกำลังหลอกกันเล่นอยู่หรือเปล่า ที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยเห็นพวกเขาทะเลาะกันเลยนะแล้วสุดท้ายกลายมาเป็นแบบนี้ได้อย่างไร “ไอรีน..ลูก” เสียงของแม่สั่นเครือ ก็นะเธอเองก็อดที่จะสงสารลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างไอรีนไม่ได้แต่ทว่าเธอก็ทนอยู่กับพ่อของลูกอีกต่อไปไม่ได้เช่นกันแล้วใครจะหาว่าเธอเห็นแก่ตัวก็คงต้องยอม เด็กสาวน้ำตาไหลพรากยกมือขึ้นเช็ดปาดคราบน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด เธอเงยใบหน้าสวยขึ้นเอ่ยถามไปยังคนทั้งสอง “พ่อกับแม่ไม่รักกันตอนไหนเหรอคะ ทำไมไอรีนไม่เห็นจะรู้สึกบ้างเลย” เธอมองสบตาอย่างคนที่ไร้เดียงสา ทั้งพ่อและแม่ต่างก็เงียบไปสักพักและเพียงไม่นานท่านทั้งสองก็มองหน้ากันและก็เป็นพ่อที่เป็นฝ่ายตอบคำถาม “พ่อกับแม่ขอโทษที่ทำให้ลูกต้องรู้สึกแบบนั้นแต่พ่อกับแม่ลองปรับจูนเข้าหากันหลายต่อหลายครั้งแล้วแต่ก็ยังรู้สึกว่า..หย่าและแยกกันอยู่น่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด” “แล้วพ่อกับแม่จะให้ไอรีนทำยังไงคะ ไอรีนต้องรับให้ได้กับเหตุการณ์แบบนี้ใช่ไหมคะ” “…” พวกท่านต่างก็เลือกที่จะเงียบเพราะไม่รู้จะตอบคำถามลูกสาวยังไงดี “แล้วพ่อกับแม่จะไปหย่ากันวันไหนเหรอคะต้องให้ไอรีนไปเป็นพยานด้วยหรือเปล่า” “อาทิตย์หน้า แต่เดี๋ยวแม่เขาคงจะย้ายออกไปอยู่บ้านเพื่อนของเขาก่อนที่จะถึงวันหย่า” กึก! “ว่าไงนะคะ นี่แม่จะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกเลยเหรอคะ ทำไมมันเร็วแบบนี้ เร็วแบบที่จะไม่ให้ไอรีนได้ตั้งตัวเลยใช่ไหม” “แม่ขอโทษแต่แม่จำเป็นต้องไปหรือไอรีนอยากไปกับแม่ ดีไหมลูก พวกเราไปด้วยกันนะไปอยู่บ้านเพื่อนของแม่กัน” แม่เดินเข้ามาจับมือลูกสาวตัวเอง สีหน้าของเธอยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ใจนึกอยากให้ลูกสาวตอบรับคำชวนเพื่อที่จะได้ไปอยู่ด้วยกัน “แม่คะ ไอรีน...” ไอรีนอ้ำอึ้งมองหน้าแม่ตัวเองนิ่ง ทำไมแม่มาเอ่ยชวนเธอในเวลาแบบนี้ มันฉุกละหุกเกินไป จะไม่ให้เธอได้มีเวลาคิดทบทวนเลยเหรอ เด็กสาวมองไปยังพ่อของตัวเองความรู้สึกในตอนนี้ของเธอก็คืออยากอยู่กับพ่อมากกว่าแต่ใจก็ไม่ได้อยากให้แม่ย้ายออกไปเช่นกัน เอาเป็นว่าช่วยอยู่กันแบบนี้ต่อไปไม่ได้เลยเหรอ... “แม่เข้าใจ..” แม่มองดูสถานการณ์ตรงหน้า ใจนึกรับรู้มาโดยตลอดว่าลูกสาวรักและอยากอยู่กับพ่อมากกว่าแม่อย่างเธอ เธอลอบถอนหายใจออกมาเอาเป็นว่าไม่ว่ายังไงเธอจะหาเวลากลับมาเยี่ยมลูกให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วกัน “อย่าบีบบังคับลูก อยากย้ายออกไปก็ไปคนเดียว” พ่อขึ้นเสียงใส่พลางดึงแขนแม่ออกจากตัวลูกสาว นี่เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะมาบีบบังคับใจไอรีนแบบนี้ มือหนาชี้นิ้วมือไปยังประตูทางออกของบ้านเสียงแข็งกร้าวของพ่อทำไอรีนปวดใจเหลือเกิน ที่ผ่านมาพวกเขาแสดงละครหลอกเธอว่ายังรักกันหรือยังไง... “ฉันย้ายออกไปคุณจะได้พาผู้หญิงคนใหม่เข้ามาไงคะ ไม่ดีเหรอไง” แม่ยืนกอดอกสายตาจ้องเขม็งมองพ่อเหมือนอยากจะกลืนกินเข้าไปทั้งร่าง เธอแสยะยิ้มด้วยใบหน้านึกรังเกียจเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าพ่อของลูกเธอนั้นมีผู้หญิงคนใหม่ “อย่ามาพูดเรื่องนี้ต่อหน้าลูก!!” พ่อส่งเสียงดุ สองเท้าแกร่งเดินปรี่เข้าหาอดีตภรรยาตัวเอง ไอรีนมองดูภาพเหล่านั้นด้วยใจที่เต้นแรงเจ็บปวดเหลือเกินที่ต้องมาเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันแบบนี้ ที่แท้พ่อของเธอก็มีคนใหม่นี่เองจึงทำให้แม่จำต้องย้ายออกไปอยู่ข้างนอก แต่ทว่ายังไม่ทันที่ไอรีนจะคิดอะไรไปมากกว่านั้นพ่อก็ได้พูดต่อ... “เธอเองก็ไม่ต่างกันนี่ได้ข่าวว่ามันเป็นฝรั่งด้วยนี่ หึ!” พ่อเหยียดยิ้มมองแม่อย่างนึกสมเพช สายตาที่ทั้งคู่มองกันไปมาทำไอรีนไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป สุดท้ายพ่อกับแม่ต่างก็มีคนใหม่นี่เองจึงทำให้ต้องรีบแยกย้ายกันไป เอาละในเมื่อรู้แบบนี้แล้วก็ขอตัวไปทำใจคนเดียวซะยังดีกว่า “ไอรีนขอตัวก่อนนะคะ” ไอรีนลุกขึ้นยืนเตรียมที่จะเดินขึ้นไปยังห้องตัวเอง สองเท้าสวยเดินผ่านพ่อกับแม่แล้วสาวเท้าเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน “เดี๋ยวก่อนสิลูก” เสียงแม่ตะโกนตามหลังแต่ไอรีนเลือกที่จะไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว “ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” เธอส่งเสียงพึมพำออกมาทันทีที่เดินเข้ามาในห้องนอน ร่างเล็กล้มตัวนอนลงบนเตียงใหญ่ ความคิดของเด็กสาวคิดไปต่างๆนาๆ อีกหน่อยถ้าพ่อกับแม่มีครอบครัวใหม่เธอมันก็เป็นแค่ลูก..ที่พวกเขาไม่ต้องการ เดี๋ยวพวกเขาก็มีลูกใหม่และเธอก็จะกลายเป็นเพียง ‘หมาหัวเน่า’ เท่านั้น 5 วันผ่านไป ณ โรงอาหารของโรงเรียน วันนี้ก็เป็นเช้าอีก 1วันที่ไอรีนกับเพื่อนๆมาโรงเรียนกันแต่เช้าและนี่เธอยังไม่ได้บอกใครใช่ไหมว่ากลุ่มของพวกเราน่ะมีด้วยกัน 3คน ซึ่งคนแรกที่จะแนะนำเลยก็คือยัยเพียวเพื่อนสนิทสุดรักที่พวกเราน่ะคบหากันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้นแล้ว ส่วนคนที่ 2 ก็คือ ยัยเชอรีน คนนี้คือคนสวยขาซึ่งเธอพึ่งย้ายโรงเรียนเข้ามากลางคันย้ายมาตอนที่พวกเราอยู่ม.6กันเนี่ยแหละและคนสุดท้ายที่จะแนะนำก็คือตัวฉันเองค่ะ สวัสดีค่ะฉันชื่อไอรีน ชื่อจริงชื่อนางสาวนลินญา นามสกุลไม่ต้องรู้ไปหรอกนะคะเอาเป็นว่าตอนนี้พวกเรากำลังนั่งกินอาหารเช้ากันอยู่ที่โรงอาหารของโรงเรียนและฉันก็กำลังนั่งดูยัยเชอรีนเขินที่โดนแซวเรื่อง ‘เวหา’ เพื่อนชายร่วมชั้นเรียนห้องที่ 2 เฮ้อ~ แต่ถึงจะมีเรื่องให้น่าสนุกมากสักแค่ไหนแต่ในใจก็อดที่จะคิดไปถึงเรื่องของพ่อกับแม่ตัวเองไม่ได้อยู่ดีและในจังหวะที่ฉันกำลังนั่งครุ่นคิดอะไรอยู่นั้นเสียงหวานของยัยเชอรีนก็ดังขึ้น “แล้วทำไมไอรีนนั่งหน้าเศร้าแบบนั้น” ฉันเงยหน้ามองไปยังเชอรีนพร้อมทั้งไม่ลืมที่จะส่งยิ้มให้เธอ “ฉันเครียดๆน่ะมีเรื่องให้คิด” “บอกพวกเราได้นะ พวกเรายินดีที่จะเป็นผู้รับฟัง” เชอรีนเอื้อมมือไปจับเข้าที่บ่าเล็กของฉันอย่างเบามือพลางส่งยิ้มให้อย่างจริงใจ ทั้งเธอและเพียวพร้อมที่จะเป็นผู้รับฟังในยามที่เพื่อนมีเรื่องให้คิดและกลุ้มใจและเมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองต้องการที่จะรับรู้ฉันจึงเริ่มพูดเรื่องที่วนอยู่ในหัวตัวเองในช่วงนี้ขึ้นมา “พ่อกับแม่ฉันพวกท่านกำลังจะหย่ากัน!!”