@บ้านพายุ
เสียงสะอื้นยังคงดังอย่างต่อเนื่อง คล้ายเสียงของหัวใจที่แตกละเอียดกำลังร่ำไห้อยู่เงียบ ๆ ท่ามกลางความมืดและเงียบสงัดของห้องรับแขก พลอยใสนั่งตัวสั่น กอดตัวเองแน่นราวกับอยากหลบซ่อนตัวในอ้อมแขนเล็ก ๆ ของตัวเองเพื่อหนีจากความรู้สึกเจ็บปวดในใจ น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด ลมหายใจขาดห้วงเป็นระยะจากแรงสะอื้น
"อึก อึก
มือเล็กจิกลงที่ต้นแขนของตัวเองแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ขณะร่างกายยังคงสั่นไหวไม่หยุด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกพายุอุ้มลงมาจากรถตั้งแต่เมื่อไหร่ จนกระทั่งรู้สึกถึงผิวสัมผัสเย็น ๆ ของโซฟาที่หลังและต้นขา สัมผัสอ่อนโยนของมือใหญ่ที่จัดวางเธอลงเบา ๆ ราวกับกลัวเธอจะแตกสลาย
"ไม่ต้องร้องแล้ว...ปลอดภัยแล้ว
เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นใกล้ ๆ ในน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและอ่อนโยน ต่างจากสายตาแข็งกระด้างในตอนนั้นลิบลับ
"ขอบคุณนะคะที่ช่วยหนูไว้
เธอเช็ดน้ำตาด้วยปลายนิ้วอย่างลวก ๆ ก่อนจะหลุบตาต่ำลง
