ความเสียใจ
1507 คำ
@สิงหา
ตั้งแต่ที่พลอยใสวิ่งร้องไห้ออกมาจากคอนโดของเขา เขาก็รีบตามเธอมาทันที แต่เสียดายที่คนตัวเล็กวิ่งหายไปตามหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ เขาเลยตัดสินใจมารอเธอที่คอนโด รออยู่นานข้ามวัน คนเป็นน้องก็ยังไม่โผล่หน้ามา ตอนนี้ความรู้สึกของเขามันกระวนกระวายทุรนทุรายไปหมด...ร้อนรนจนอยู่ไม่สุข โทรถามใครต่อใครก็ไม่มีใครรู้เลยว่าพลอยใสหายไปไหน เขาทั้งห่วง ทั้งรู้สึกผิด ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่เพราะความไม่หนักแน่นมั่นคงของเขาถึงทำให้เรื่องมันวุ่นวายไม่จบไม่สิ้นจนกลายเป็นปัญหาใหญ่ในชีวิต...
"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ
สิงหายกมือถือโทรหาพลอยใสอยู่หลายต่อหลายครั้ง ทั้งส่งไลน์ ส่งแชท พยายามติดต่อเธอทุกช่องทางดูเหมือนจะไม่เป็นผล คนตัวเล็กขาดการติดต่อไปดื้อๆ....ครั้งพยายามสอบถามจากมีนที่ดูเหมือนจะสนิทกับพลอยใส เพื่อนรักก็เอาแต่บอกว่าไม่รู้ ไม่เห็น แถมยังพากันสมน้ำหน้าเขาไม่หยุด เขาไม่ได้บอกใครกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...แต่ไม่บอกเพื่อนสนิทก็คงพอจะเดาได้ เพราะทั้งมีนทั้งปืนเคยเตือนเขามาแล้วหลายครั้งกับพฤติกรรมเฟรนลี่เป็นคนสาธารณะของเขา เป็นเขาเองที่ดื้อรั้นไม่ยอมฟัง คิดแต่ว่าไม่เป็นไร บริสุทธิ์ใจ แค่เล่นๆไม่ได้จริงจัง แต่ลืมคิดไปว่าคนเป็นแฟนอย่างพลอยใสไม่เคยสนุกกับพฤติกรรมของเขาเลยสักนิด...ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เป็นเขาที่ง้อเธอสำเร็จ แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะยากเกินไปสำหรับเขา คนเป็นน้องดูเหมือนจะโกรธจนไม่ให้อภัย และคงจะเสียใจเกินกว่าที่จะกลับมาหาเขาอย่างเช่นทุกครั้ง..เมื่อนึกถึงคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอ...และข้อตกลงที่เขาเคยรับปากไว้ว่าหากเขาทำเธอเสียใจจะยอมเลิกกับเธออย่างไม่มีข้อแม้ พอเหตุการณ์นั้นมาถึงเป็นตัวเขาเองที่ไม่อาจทนได้..แค่คิดว่าต้องเลิกกันเขาก็เจ็บปวดเจียนตายอยู่แล้ว แถมคนเป็นน้องยังหายหน้าไป..คนทุรนทุรายกลับกลายเป็นเขาซะเอง..
"พลอยพี่ขอโทษ...พลอยอยู่ไหน..เป็นยังไงบ้างตอนนี้
เขานั่งอยู่ข้างเตียงจุดเดียวกันกับที่พลอยใสเคยนั่งร้องไห้เพราะเขาเป็นประจำ บรรยากาศมันเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศ ความเจ็บปวดเมื่อต้องอยู่คนเดียว ไม่มีใครเหลียวแล มันช่างน่ากลัว เข้าใจแล้วว่าทำไมพลอยใสถึงได้ทุกข์ทรมานทุกครั้งที่เขาไม่ใส่ใจเธอ อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขสิ่งที่เคยผิดพลาด แต่ก็ทำไม่ได้แล้ว...ทุกอย่างมันกำลังจะพัง...พังลงด้วยมือของเขาเอง....
"อึก..อึก..หือ....พี่ขอโทษ...
ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น มือหนาหยิบเอาหมอนของคนเป็นน้องขึ้นมากอดทั้งน้ำตา..ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับเขาวันนี้ เขาจะจำ..จำมันให้ขึ้นใจ..จะเก็บทุกเรื่องราวทุกความรู้สึกเอาไว้เป็นบทเรียน และบอกกับตัวเองว่าหากมีโอกาสอีกครั้ง เขาจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว...ขอแค่พบหน้า..ขอแค่ได้อธิบาย ได้ขอโทษ แค่นั้นจริงๆที่เขาต้องการ....
@ 2 สัปดาห์ต่อมา...
"ทำไมห้องมันเงียบแบบนี้ว่ะ : ธันวาเดินเข้ามาในห้องของสิงหาเพราะเห็นว่าเพื่อนรักขาดเรียนไปหลายวัน รู้ว่าสิงหากับพลอยใสทะเลาะกันแต่ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุอะไร คงจะหนักน่าดูถึงได้ทำให้ผู้ชายเฟรนลี่ หรรษาอย่างสิงหาถึงกับกลายเป็นคนเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร ไม่ติดต่อแม้แต่เพื่อนในกลุ่ม วันนี้เขายอมขาดเรียนมาเพื่อดูอาการของเพื่อนรัก
กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนตีจมูกทันทีที่เปิดประตูเข้าไป บรรยากาศในห้องเย็นชืดแต่กลับอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แสงจากผ้าม่านที่ปิดไม่สนิททอดเงาวูบไหวบนพื้น พาให้ใจเขากระตุกแปลบ ราวกับสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ไม่ควรเกิดขึ้น
พอมาถึงกับต้องตกใจ เมื่อสภาพภายในห้องเต็มไปด้วยขวดเหล้าที่ดื่มแล้ววางเกลื่อนไปทั่วทั้งบริเวณ พอมองเข้าไปในห้องนอนพบสิงหาที่กำลังทำอะไรบางอย่าง..อย่างคนสิ้นคิด..
ภาพตรงหน้าทำให้เลือดในกายเย็นวาบ หัวใจเต้นกระหน่ำจนแทบหลุดออกมา ดวงตาเบิกโพลงเมื่อเห็นเพื่อนรักกำลังนั่งก้มหน้าด้วยสีหน้าเลื่อนลอย มือที่สั่นเทาถือแผงยาแน่น ราวกับหมดความหมายในชีวิต
"ไอ้สิง !!!....ไอ้เชี้ยย ! ทำอะไรแบบนั้นว่ะ... : ธันวารีบสะบัดมือสิงหาออกทันที..ยาแก้ปวดนับร้อยเม็ดกระเด็นกระจัดกระจายไปทั่วห้อง..
เม็ดยากระเด็นหล่นลงพื้นดังกราว เสียงแหลมสะท้อนก้องราวกับเตือนให้ตื่นจากฝันร้าย ธันวาถลามาคว้าข้อมือเพื่อนเต็มแรง ดวงตาเขาแดงก่ำด้วยความตกใจและโกรธจัด
"อึก..อึก...มึงปล่อยกู..อย่ามาห้าม..
เสียงสั่นเครือดังกระทบหูจนเขาใจหาย ใบหน้าแดงจัดของสิงหาเต็มไปด้วยน้ำตา หยดแล้วหยดเล่า กลิ่นเหล้ายังติดตัวเขาแรงจนแทบจะอาเจียน
"เชี้ย!.....นี่มึงหมดหนทางถึงกับต้องจบชีวิตตัวเองเลยหรือไง...คิดอะไรโง่ๆ : ธันวา
เสียงตะคอกฟังดูเกรี้ยวกราด แต่แววตากลับสั่นไหว เต็มไปด้วยความตกใจและกลัวจับใจ หัวใจของเขาแทบแหลกสลายเมื่อเห็นเพื่อนรักในสภาพนี้
"เออ..กูมันโง่...กูมันเลว..เมียคนเดียวกูยังรักษาเอาไว้ไม่ได้..อึก..อึก...
เสียงสะอื้นที่ปนคำพูดออกมาอย่างไม่หยุด ร่างทั้งร่างของสิงหาดูเปราะบางเกินกว่าที่ธันวาจะเคยเห็น น้ำเสียงของเพื่อนเต็มไปด้วยความสำนึกผิดที่ทำให้เขาได้แต่กำมือแน่น สะเทือนใจแทบขาด
"นี่มึงกับน้องพลอยทะเลาะกันหนักเลยเหรอว่ะ...มีอะไรทำไมไม่คุยกันดีดี ทำแบบนี้มีประโยชน์อะไร.. : ธันวาถึงแม้จะโมโหที่เพื่อนรักคิดอะไรตื้นๆ แต่เขาก็มีสติพอที่จะพยายามพูดดีกับเพื่อนที่ตอนนี้ดูเหมือนสติสตางค์จะไม่หลงเหลืออยู่เลยสักนิด..สภาพใบหน้าที่อิดโรยกับขอบตาแดงช้ำอย่างกับผีดิบ....มันดูได้ซะที่ไหน..
เขาค่อย ๆ ลดเสียงลง พยายามควบคุมอารมณ์ ใจเต้นระรัวด้วยความเครียด ลมหายใจของเขาหนักหน่วงขณะที่มองเพื่อนตรงหน้าอย่างเวทนาและโกรธปนกัน
"คุยเหรอ ? หึ...เอาอะไรมาคุย คุยกับใคร..พลอยหนีกูไปแล้ว เลิกกับกูจริงๆแล้ว เขาไม่ให้อภัยกูแล้ว...อึก...อึก....
ถ้อยคำเหล่านั้นราวกับกรรไกรคมตัดผ่านหัวใจของธันวา เขาเห็นแววตาเพื่อนที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง น้ำตาไหลไม่ขาดสาย มือที่เคยมั่นใจสั่นระริกจนไม่น่าเชื่อว่านี่คือสิงหาคนเดิม
"โธ่..ไอ้สิง กูไม่คิดว่ามึงจะหนักขนาดนี้..ใจเย็นเพื่อน...ค่อยๆคิด...เดี๋ยวก็มีทางออก...น้องพลอยเขารักมึงจะตาย..เดี๋ยวพอเขาหายโกรธเขาก็กลับมา...มึงอย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้เลย : ธันวาทั้งสงสารทั้งเห็นใจเพื่อน ถึงแม้จะไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องราวสาเหตุที่ทำให้ทั้งคู่ทะเลาะกันหนักจนถึงขั้นเลิกรา แต่เขารู้ดีว่าเพื่อนรัก..รักพลอยใสมาก..เขาจึงพยายามพูดปลอบใจสิงหาอยู่แบบนั้น
ธันวาค่อย ๆ ยื่นมือไปแตะแผ่นหลังเพื่อนเบา ๆ ลูบอย่างช้า ๆ และมั่นคง กลิ่นความเจ็บปวดมันอบอวลไปทั้งห้อง ความเงียบระหว่างคำพูดเต็มไปด้วยน้ำหนักของความรู้สึก
"เขารักกู...แต่กูแม่ง..ทำเลวกับเขา...กูเสียใจไอ้ธัน มึงได้ยินไหม...ถ้าย้อนกลับไปได้กูจะไม่ทำแบบนั้นเลย..หือ..หือ...กูอยู่ไม่ได้...ถ้าไม่มีพลอย...กูอยู่ไม่ได้แน่ๆไอ้ธัน..อึก...อึก
เสียงสะอื้นของสิงหาสั่นสะเทือนใจยิ่งกว่าเสียงร้องไห้ใด ๆ เขาทรุดลงซบกับตักเพื่อน น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าเปื้อนเสื้อของธันวา มือข้างหนึ่งกำแน่นกับผ้าปูเตียง ร่างทั้งร่างสั่นไหวราวกับเด็กที่สูญเสียทุกสิ่ง ธันวาได้แต่กอดปลอบพร้อมกับลูบหลังสิงหาอยู่หลายที เขาเองก็ไม่รู้จะปลอบยังไง...ไม่เคยเห็นเพื่อนรักร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน...ตัวเขาเองคงต้องอยู่ดูแลมันไปก่อน ขืนปล่อยให้อยู่คนเดียว เจอกันอีกครั้งไม่ที่วัดก็คงจะเป็นเมฆเผาศพเป็นแน่.. เขากอดเพื่อนแน่นกว่าเดิม ดวงตาเริ่มแดงรื้น น้ำตาเขาร่วงลงมาเงียบ ๆ โดยไม่รู้ตัว ความหวาดกลัวว่าอาจจะเสียสิงหาไปตลอดกาลมันกัดกินหัวใจแทบขาด
- ผู้เขียน
