อยากตายหรือไง
1315 คำ
"โครม....!!
เสียงเบรกรถดังสนั่น ทำให้รถยนต์คันหรูสีดำหักหลบไปชนกับฟุตบาทข้างทาง..เจ้าของรถหรูหนุ่มหล่อหน้าคมเปิดประตูลงมาอย่างหัวเสีย ขับรถมาดีดีแท้ๆดันมีผู้หญิงโง่ๆเดินตัดหน้ารถกระชั้นชิด...ถามว่าเบรกทันไหม..หึ..ทันก็บ้าแล้ว...ถ้าไม่หักหลบป่านนี้ผู้หญิงคนนั้นคงเหลือแต่ชื่อไปนานแล้ว...
"อยากตายมากหรือไงว่ะ...
"นี่เธอ...
"พายุ" หนุ่มหล่อดีกรีนักศึกษาวิศวะเครื่องกลปีสาม...เปิดประตูรถเดินลงมาดูผู้หญิงที่นอนหมดสติอยู่กลางถนน ดีหน่อยที่แถวนี้รถไม่เยอะ ไม่อย่างนั้นยัยผู้หญิงหน้าโง่คงได้ตายเป็นผีข้างถนนไปแล้ว...เขาเขย่าลำตัวเธออยู่นานก็ไม่ได้สติ คนตัวโตจึงถือวิสาสะช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าสาว เอาตัวเธอมานั่งที่ริมฟุตบาทข้างถนนโดยมีเขาที่คอยประคองลำตัวเธออยู่..เขามองไปยังใบหน้าหวานที่ตอนนี้มีแต่คราบน้ำตา คงจะเดาได้ไม่ยากเดินเหม่อลอยมาให้รถชนขนาดนี้ คงจะพึ่งผิดหวังกับความรักมามาดๆ....เมื่อมองดูสาวสวยที่หมดสติในอ้อมกอด ปลุกเท่าไหร่ก็ปลุกไม่ตื่น เขามองดูรถยนต์คันหรูของตัวเองก่อนจะส่ายหน้าไปมาให้กับสภาพกันชนด้านหน้าที่พังเสียหายไม่มีชิ้นดี พายุหยิบมือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง มืออีกข้างยังคงประคองร่างของคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะกดโทรหาลูกน้องให้นำรถมารับเขา เพราะรถยนต์ของเขาคงไปต่อไม่ได้แล้ว...
@1 ชั่วโมงต่อมา 1ุ6.00 น.
"เป็นไงบ้างไอ้หมอ...
เสียงพายุสอบถามอาการของคนที่เขาเกือบจะขับรถชนกับลูกพี่ลูกน้องคนสนิทที่ตอนนี้พึ่งจะเข้าทำงานเป็นหมอได้ราวๆสามเดือน...อันที่จริงเขามีศักดิ์เป็นน้องของหมอนั่นแหละ แต่ด้วยความสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก เขาเลยใช้สรรพนามเรียกขานกันอย่างสนิทปาก ไม่มีคำว่าพี่หลุดออกมาเลยสักคำ..
"ไม่เป็นอะไรมากหรอก แขนถลอก..คงเพราะเอาข้อศอกลง..
"มึงแน่ใจนะ แล้วทำไมเธอถึงหมดสติไปแบบนั้นว่ะ..
"คงจะตกใจ เลยหมดสติไป..เดี๋ยวพักอีกสักหน่อยก็คงจะดีขึ้น....
"เออ...ขอบใจมากที่มาเป็นธุระให้..
"แล้วนี่ยังไง..ถึงกับพาเข้าบ้าน...(บ้านที่ว่าก็คือทาวน์เฮ้าส์ส่วนตัวของเขานั่นแหละ เขาไม่ชอบอยู่บ้านหลังใหญ่ ไม่ชอบอยู่คอนโด เลยเลือกที่จะซื้อทาวน์เฮ้าส์ส่วนตัวเอาไว้แทน)
"ก็ไม่รู้จะพาไปไหน..ขืนไปโรงพยาบาลเขาหาว่ากูขับรถชนคน เดี๋ยวเป็นข่าวอีก...
ที่พูดแบบนั้นเพราะเขาเองถือเป็นบุคคลที่สังคมโซเซียลให้ความสนใจ หนุ่มหล่อ ทายาทเพียงคนเดียวของนักธุรกิจส่งออกนำเข้ารถยนต์ซุปเปอร์คาร์หรู...อีกทั้งที่บ้านยังมีธุรกิจทั้งขาวและเทาอยู่อีกหลายอย่าง ทำให้หนุ่มพายุเป็นที่หมายปองของสาวๆ และเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป..
"เออ....พ่อคนหล่อ คนดัง...หึ..เดี๋ยวเธอตื่นมึงก็ให้เธอกินข้าวกินยา อย่าพึ่งขยับเขยือนร่างกายมากล่ะ...คงจะปวดตามเนื้อตัวสองสามวัน...กูต้องไปเข้าเวรต่อ...ไปล่ะ..
"เออๆๆ..ขอบใจมาก
@30 นาทีต่อมา
"อื้อ.... พลอยใสเริ่มรู้สึกตัว พอตื่นลืมตาขึ้นมาก็ต้องแปลกใจกับสถานทีที่ไม่คุ้นตา..ห้องนอนสีเทาสะอาดตาบวกกับสิ่งของที่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ เธอมองสอดส่องไปทั่วทั้งห้อง..พบเพียงผู้ชายหน้านิ่งที่กำลังนั่งกอดอกเอาขาไขว่ห้างกำลังจ้องมองมาที่เธอ..
"คุณ..! พลอยใสรีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียง สายตาที่มองพายุอย่างคนที่เริ่มหวาดกลัว
"ไง..?..รู้สึกตัวแล้วเหรอ..
"คุณเป็นใครคะ
"เป็นคนที่เธอเดินตัดหน้ารถเมื่อช่วงบ่ายไง..
"คิดอะไรอยู่..ทำไมถึงได้เดินตัดออกมาแบบนั้น...อยากตายเหรอ....ถ้าอยากตายจะให้คนอื่นเดือดร้อนด้วยทำไม
"ขะ..ขอโทษค่ะ...พลอยไม่ได้ตั้งใจ : คนตัวเล็กยกมือขึ้นไหว้อย่างรู้สึกผิด เธอก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบตาคนหน้าดุเลยสักนิด...ส่วนคนที่โตกว่าเมื่อเห็นท่าทีหวาดกลัวอย่างกับแมวน้อยกำลังจะถูกเฉือดก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มออกมา....
"หึ...กลัวฉันเหรอ..
"ก็คุณหน้าดุ..
"ดุตรงไหน..ฉันก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร..
"คุณพาหนูมาที่นี่เหรอคะ...
"หนู ? หึ...เธออายุเท่าไหร่กันเด็กน้อย จากที่ดูคงไม่น่าจะเกิน 18
"หนู 19 เข้ามหาลัยแล้วค่ะ...ไม่ใช่เด็กสักหน่อย..
"อืม...ใส่ชุดนักศึกษามาขนาดนี้..คงไม่ใช่เด็กมัธยมปลายหรอกมั้ง...เธอเรียนอยู่ที่เดียวกันกับฉัน..
"เหรอคะ...หนูไม่เห็นจะคุ้นหน้าคุณ
"เลิกเรียกคุณได้แล้ว..ฟังดูเหมือนฉันแก่ยังไงไม่รู้..
"ไม่ให้เรียกคุณแล้วจะให้เรียกอะไรล่ะคะ..ชื่อก็ไม่รู้จัก..
"เรียก...พี่...เธอไม่รู้จักฉันจริงดิ...ไปอยู่ไหนมา...
"ก็หนูพึ่งเข้าปีหนึ่ง จะไปรู้จักคนทั้งมหาลัยคงเป็นไปไม่ได้
"หึ..เถียงเก่งซะด้วย...ว่าแต่เธอชื่ออะไร...
"ถามทำไมคะ..
"ก็ฉันเป็นคนช่วยเธอ แถมเธอยังเดินตัดหน้ารถฉัน ทำให้รถฉันพังเสียหาย ฉันจะถามชื่อคู่กรณี..ไม่ได้เหรอ...
"เออ..นะ...หนูชื่อพลอยใส...เรียนวิศวะคอมพิวเตอร์ค่ะ....ขอโทษพี่........เออ..
"ฉันชื่อ พายุ เป็นรุ่นพี่ของเธอ...
"พี่ก็เรียนวิศวะเหมือนกันเหรอคะ...ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลย...
"ฉันเรียนวิศวะเครื่องกลปี 3 นี่เธอไม่รู้จักฉันจริงๆเหรอ...
"ไม่ค่ะ..ไม่คุ้นเลย...ปกติหนูไม่ค่อยสนใจอะไร..ไม่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของคนอื่นด้วย...
"อืม...พูดแบบนี้ฉันควรไปต่อยังไง...
"ขอบคุณพี่..พายุ..มากนะคะที่ช่วยหนู..และต้องขอโทษด้วยที่ทำให้พี่ต้องเดือดร้อน...แล้วรถพี่เสียหายมากไหมคะ...ค่าเสียหายเท่าไหร่ เดี๋ยวหนูชดใช้ให้..
"ชดใช้ไหวเหรอ....?
"หนักเลยเหรอคะ...
"ส่งเข้าศูนย์ ราคาประเมินซ่อมสองแสน...
"ห่ะ..!... สองแสน..... ทำไมมันแพงขนาดนั้น นั่นค่าซ่อมรถหรือเครื่องบินกันแน่..แพงมาก..
"รถฉันเป็นรถนำเข้ามีคันเดียวในประเทศ...กันชนด้านหน้ามันพังเพราะฉันหักหลบเธอไปชนกับฟุตบาท..สองแสนเฉพาะค่าอะไหล่ไม่ได้รวมค่าช่าง...
"เออ...งั้นหนูขอผ่อนชำระได้ไหมคะ...บ้านหนูก็พอมี แต่หนูไม่อยากรบกวนคุณพ่อคุณแม่..
"ไม่ต้องหรอก...ค่าเสียหายให้ประกันจ่ายก็ได้ แล้วอีกอย่างศูนย์บริการก็เป็นของบ้านฉันเอง....
"ไม่ได้สิคะ..หนูทำพี่เดือดร้อน..ยังไงก็ต้องรับผิดชอบ..
"งั้นฉันให้เธอติดไว้ก่อน...เจอกันครั้งหน้าฉันจะให้เธอรับผิดชอบ
"เอาอย่างนั้นเหรอคะ..
"อืม..หรือเธอจะจ่ายสองแสน..
"ไม่ดีกว่าค่ะ..ขอรับข้อเสนอของพี่ครั้งหน้าก็ได้...
พลอยใสยิ้มให้เขา คราแรกดูเหมือนเขาจะดุ แต่ดูดีดีแล้วเขาใจดีกับเธอมากพอควร..จากเดิมที่เกร็งๆตอนนี้ดูเหมือนจะผ่อนคล้ายลงมากแล้ว..เหตุการณ์วันนี้ถือเป็นบทเรียนให้เธอได้รู้ว่า..สติสำคัญในการใช้ชีวิต เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอขาดสติ ภัยอันตรายอาจมาเยือนเธอถึงชีวิตก็เป็นได้..ดีแค่ไหนแล้วที่เจอคนหน้านิ่งแต่ใจดีแบบเขา.....
- ผู้เขียน
