ชิ้นส่วนความทรงจำ

1303 คำ

เวลาผ่านไปล่วงเลยจนมาถึงช่วงบ่ายของอีกวัน...หลังจากทานอาหารเสร็จ สิงหามาส่งพลอยใสที่คณะเหมือนเดิมเนื่องจากเธอมีเรียนช่วงบ่าย ส่วนเขาส่งเธอเสร็จก็กลับไปที่คอนโดของตัวเอง กะว่าจะกลับไปพักผ่อนสักหน่อย... "ติงต๋อง ๆๆๆ "ใครมาว่ะ.. สิงหาเดินมาเปิดประตูห้องก่อนจะชะงักกับคนที่ยืนอยู่หน้าประตู... "เอวา... "พี่สิง..ทำไมไม่รับสายเอวาเลย เอวาโทรหาตั้งหลายสายพี่ไม่ยอมรับเลย.. "มาที่นี่ได้ยังไง.. "มาได้ยังไงสำคัญตรงไหนคะ...ไหนๆเอวาก็มาแล้ว จะไม่ชวนเข้าห้องหน่อยเหรอ.. "ไม่ดีมั้ง..พี่ว่าเอกวากลับไปก่อนดีกว่ามีอะไรค่อยคุยกัน "อะไรกันคะ เอวามาตั้งไกล รีบไล่กันแล้วเหรอ ใจร้าย.... "เห้อ.... : สิงหาได้แต่คิดในใจ รุ่นน้องต่างมหาลัยเดินทางมาหาถึงที่คงจะเป็นเพราะเขาขาดการติดต่อไป....ตั้งแต่สัญญากับพลอยใสวันนั้นเขาก็ไม่เคยยุ่งหรือคุยกับใครอีกเลย ผู้หญิงที่เคยคุยเล่นก็ตัดขาดไปทั้งหมด คนอื่นๆก็ไม่เห็นจะเซ้าซี้อะไร มีแต่เอวานี่แหละที่ยังโทรหา ไลน์หาเขาไม่เลิก จนเขาได้บล็อกช่องทางการติดต่อ นึกไม่ถึงว่าเธอจะกล้ามาหาเขาถึงคอนโด ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับรุ่นน้องคนดังกล่าว ไม่ได้มีอะไรเกินเลยอย่างที่ผู้หญิงอยากจะให้เป็น อย่างที่รู้ๆเขาเป็นคนเฟรนลี่คุยกับใครไปทั่ว กับเอวาก็เหมือนกัน แค่บังเอิญเจอกันในผับได้คุยกันมาเรื่อยๆในฐานะรุ่นน้อง แต่ดูเหมือนคนเป็นน้องจะติดอกติดใจเขามากเป็นพิเศษ สลัดยังไงก็ไม่ออก แถมใจกล้ามาหาเขาถึงที่ จะเอายังไงดี ไล่ก็ไม่ยอมไป...หรือจะเปิดอกคุยกันให้มันชัดเจนไปเลย จะได้ไม่มายุ่งกับเขาอีก "แล้วมาหาพี่มีธุระอะไร... "แหม...ใจคอจะยืนคุยกันหน้าหอแบบนี้เหรอคะ... "ขอเอวาเข้าไปหน่อยนะคะ หมับ ! "เอวา ! เอวาอาศัยจังหวะตอนที่เขาเผลอแทรกตัวเองเข้ามาภายในห้องของเขา คนที่ห้ามไว้ไม่ทันถึงกับกุมขมับ ไม่ได้อยากให้เธอเข้ามาเลยสักนิด แต่จะให้เขาปฏิเสธไล่เธอออกไปตรงๆเขาก็ไม่กล้าพอ ได้แต่คิดในใจแค่แป๊บเดียวคงไม่เป็นไร และอีกอย่างตอนนี้พลอยใสอยู่ที่มหาวิทยาลัยฯ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง... "พี่สิงขา....เอวาคิดถึงพี่สิงจังเลยค่ะ...เอวาขยับตัวเข้ามาใกล้มือเรียวลูบวนไปที่แผงอกของสิงหา.. "ทำอะไร.. "เข้ามาในห้องขนาดนี้แล้ว พี่สิงอยากทำอะไร เอวายอมทั้งนั้น.. เอวาส่งสายตายั่วยวนไปให้ สิงหาถึงกับกระอักกระอ่วนกับเหตุการณ์ที่เป็นอยู่.. "เออ..พี่ว่าเอวาไปนั่งที่โซฟาก่อน เดี๋ยวพี่เอาน้ำมาให้.. "ไม่เป็นไรค่ะ..เอวาไม่อยากกินน้ำเปล่า...อยากกินน้ำ.... เอวาส่งสายตาลงไปที่เป้ากางเกงของสิงหา.. "เออ..พี่ว่า... "หมับ ! อ๊า.. เอวาผลักสิงหาให้ล้มลงที่โซฟาตัวหรูก่อนที่เจ้าตัวจะขึ้นคร่อมลำตัวหนาเอาไว้ เธอขยับเข้าไปใกล้ใช้จมูกซุกไซ้ไปที่ลำคอหนา...ส่วนคนที่โดนกระทำตอนนี้ถึงกับทำอะไรไม่ถูกโดนรุกมาขนาดนี้ เขาเองก็แทบจะทนไม่ไหว เขาหลับตาพริมเคลิ้มไปตามอารมณ์ที่อีกคนกำลังเล้าโลมอยู่ จนสักพักได้ยินเสียงสะอื้นจากหน้าประตู.. "อึก..อึก...😢 "พลอย ! สิงหารีบผลักเอวาออกจากตัวอย่างแรง หันมามองหน้าของพลอยใสที่ตอนนี้ดูเหมือนคนเป็นน้องกำลังหยุดนิ่งกับเหตุการณ์ที่พบเจอ.. "พลอยฟังพี่อธิบายก่อน.... : สิงหารีบลุกพรวดขึ้นเดินตรงมุ่งไปหาคนเป็นน้อง..พลอยใสเองเมื่อได้สติรีบหันหลังเตรียมจะวิ่งหนี แต่คนเป็นพี่ไวกว่ารีบคว้าแขนของเธอไว้ได้ทัน เขาดึงเธอเข้ามากอด แต่คนเป็นน้องรีบดันตัวเองออก พยายามดิ้นสุดชีวิตแต่ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดพ้นจากเขาได้เลย.. "พี่สิง..ยัยนี่เป็นใครคะ...ทำไมเปิดประตูเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้...ไม่มีมารยาท : เอวายืนกอดอกหน้าหงุดหงิดพอควรที่กำลังจะเข้าได้เข้าเข็มแต่ดันมีคนมาขัดจังหวะ "เธอออกไป... "แต่ว่าเอวา.. "ไป..! กูบอกให้มึงออกไป...และอย่ามายุ่งกับกูอีก... : สิงหาตะโกนใส่เอวาสีหน้าของเขาตอนนี้เกรี๊ยวกราดมากพอควร... "จึ..! : เอวาหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างอารมณ์เสีย "พลอย....พลอยฟังพี่ก่อนนะ...คือพี่.. "เพี๊ยะ ! เสียงตบดังสนั่น พลอยใสสุดจะกลั้นใช้ฝ่ามือเล็กตบเข้าไปที่ใบหน้าของสิงหาอย่างจัง สิงหาเองที่หันมามองด้วยความรู้สึกที่หวาดหวั่น ที่ผ่านมาถึงพลอยใสจะโกรธแต่ก็ไม่เคยทำร้ายเขาเลยสักครั้ง แต่ดูเหมือนครั้งนี้คนเป็นน้องจะเหลืออดเต็มทน..หยดน้ำที่ไหลออกจากนัยน์ตาสีใส เสียงสะอื้นที่ส่งผ่านแก้วหูของเขา เขารับรู้ได้ว่าพลอยใสกำลังเสียใจ ผิดหวังในสิ่งที่พบเจอ..เป็นเขาอีกแล้วที่ทำเธอเสียใจ... "พลอยอยากจะตบจะตีพี่อีกกี่ครั้งก็ได้..แต่พลอยช่วยฟังพี่อธิบายหน่อยได้ไหม.. : เขาจับมือเธอไว้แน่น รู้ตัวดีว่าทำผิดที่เผลอไผล ไปกับสิ่งยั่วยุ...รู้ตัวดีว่าผิดมากที่ปล่อยให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจไม่จบไม่สิ้น... "พี่จะแก้ตัวอะไรอีก...ในเมื่อพี่ไม่รักษาสัญญาที่เคยให้ไว้..เราก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก...อึก..อึก.. "พลอยพี่ขอโทษ.. "ขอโทษ..พี่จะขอโทษพลอยอีกกี่พันครั้งถึงจะพอ...พลอยเหนื่อย..พลอยเจ็บพี่เข้าใจไหม..หือ...หือ.. "ต่อไปนี้ระหว่างพี่กับพลอยไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก...เราเลิกกัน... "พลอย ! พลอยใสใช้กำลังทั้งหมดที่มีผลักตัวสิงหาให้ออกห่างก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปด้วยหัวใจที่บอบช้ำ...เดิมทีเธอไม่ได้คิดที่จะมาหาเขากะทันหันแบบนี้ แต่อาจารย์ประจำวิชาไม่สบายกะทันหัน เนื่องจากไส้ติ่งอักเสบจึงต้องเข้ารับการผ่าตัดเป็นการด่วน คราสเรียนขอเธอจึงถูกยกเลิก ก่อนแยกจากกันเมื่อช่างบ่ายได้ยินเขาบ่นว่ากลับห้องก็คงจะเหงาที่ต้องอยู่คนเดียว เธอจึงคิดที่จะมาหาและชวนเขาออกไปดูหนังด้วยกัน ด้วยมือถือแบตหมดเลยไม่ได้โทรบอกเขาก่อน พอมาถึงกับเห็นภาพบาดตาบาดใจ แฟนของตัวเองกำลังนอนให้ผู้หญิงคนอื่นซุกไซ้ร่างกายอยู่ไม่ปฏิเสธหรือขัดขืนเลยสักนิด...วินาทีนั้นคำพูดคำสัญญาทุกคำที่เขาเคยบอกมันโลดแล่นเข้ามาในหัวอัตโนมัติ..น้ำตาสีไสไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...บอกตัวเอง..ว่าพอแล้ว...ไม่มีอะไรต้องทนอีกต่อไปแล้ว เธอวิ่งออกมาด้วยหัวใจที่ช้ำเลือดช้ำหนอง..ไม่หลงเหลือความรู้สึกดีๆเลยแม้แต่น้อย ที่เหลืออยู่คือชิ้นส่วนความทรงจำที่แสนเจ็บปวด..วิ่งมาเรื่อยๆโดยที่ตัวเองแทบจะไม่มีสติ...ระหว่างทางเธอร้องไห้ตลอด...และด้วยความรู้สึกที่แหลกลาญทำให้เธอไม่ทันระวังตัว เดินข้ามถนนโดยไม่ได้มองรถ.. "กรี๊ดดดดด!!! "เชี้ย ! .... เอี๊ยดดดดด !!!!!! "โครม !

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more