@20 นาทีต่อมา
พลอยใสเดินมารวมตัวกับเพื่อนๆ และนักศึกษาคนอื่นๆ รวมถึงพายุที่เดินมาพร้อมกันกับเธอ สองคนก้าวเดินเคียงข้างกันอย่างไม่เร่งรีบ ท่าทางผ่อนคลาย สายตาของทั้งคู่สบกันชั่วครู่ ก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายไปประจำจุดของตัวเอง สองสายตามองสภาพเนื้อตัวของกันและกันที่เปอะเปื้อนดินโคลนและปุ๋ยคอก น้ำตาในดวงตาแทบจะคลอเบ้าเมื่อเห็นความเหนื่อยล้า แต่ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ ริมฝีปากทั้งสองข้างยกขึ้นเป็นรอยยิ้มกว้าง เสียงหัวเราะเบาๆ คล้ายเสียงกระซิบของสายลมในยามบ่าย ก่อนจะนั่งประจำจุดของตัวเองอย่างสบายใจและเต็มไปด้วยความรู้สึกสดชื่น ระหว่างนั้น น้ำชากับใบม่อนมองท่าทีสดใสร่าเริงผิดหูผิดตาของเพื่อนรัก สายตาเป็นประกายความสงสัยที่ปนความอยากรู้อยากเห็น ทั้งสองแลกเปลี่ยนสายตากันเล็กน้อยก่อนจะเปิดปากถามไถ่ น้ำชาเอียงคอเล็กน้อย ยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาแฝงความช่างสังเกต
"ยิ้มหวานมาเชียวนะ... : น้ำชา"
ใบหน้าข
