การกลับมา
1255 คำ
9 ปี ผ่านไป...
นิสา สาวผมบลอนด์สีน้ำตาลอ่อน ดวงตาคมโตจมูกเล็กจิ้มลิ้ม ริมฝีปากบางเฉียบกระจับได้รูป เครื่องสำอางค์อ่อนๆ ถูกเติมลงบนใบหน้าสวย เธอก้าวลงจากรถแท็กซี่หน้าคฤหาสน์สุดหรูของเกริกชัยผู้เป็นบิดา หญิงสาวกดออดหน้าบ้านก่อนที่จะมีป้าแก่ๆเดินมาเปิดประตูให้
"มาหาใครคะคุณ" เป็นป้าจิบที่มาเปิดประตูให้เธอ ผ่านไปหลายปีเธอดูแก่ลงไปมาก นิสายกมือไหว้เธอ
"สวัสดีค่ะ"
"หนูคือ...เอ่อ" ป้าจิบทำท่าครุ่นคิด
"มองดีๆสิคะ" หญิงสาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆป้าจิบ จนเธอต้องเบิกตากว้าง
"คุณหนู! คุณหนูนิสาของป้าใช่ไหมคะ" ป้าจิบโผเข้ากอดนิสาอย่างดีใจ
"ค่ะนิสาเองค่ะ ฮ่าๆๆๆ"
"ยังจะมีหน้ามาล้อป้าเล่นอีกนะ เป็นไงคะสบายดีไหมคะ" หญิงชราถามด้วยความเป็นห่วง
"สบายดีค่ะ นิสาเรียนจบแล้วก็เลยว่าจะมาเซอร์ไพรส์คุณพ่อค่ะ"
"อ้าว นี่คุณท่านยังไม่ทราบหรือคะ"
"ยังค่ะ"
"แต่วันนี้คุณท่านไม่อยู่บ้านนะคะคุณหนู"
"แล้วคุณพ่อไปไหนละคะ"
"คุณท่านไปดูงานที่สาขาต่างจังหวัดค่ะ"
"แย่จัง นิสากลับมารอเก้อเลย"
"หรือว่าคุณหนูจะไปพักอยู่บ้านตากอากาศแถวชานเมืองก่อนดีคะ พอคุณท่านกลับมาก็ค่อยมาหาท่าน"
"เป็นความคิดที่ดี" นิสาดีดนิ้วกับความคิดอันบรรเจิดของป้าจิบ เธอยังคงรู้ใจนิสาไม่เคยเปลี่ยน รู้ว่าเธอขี้เล่น ถ้าโดนเกริกชัยดุป้าจิบก็จะออกหน้ารับแทนประจำ
"เดี๋ยวป้าให้ลุงขับรถไปส่งนะคะ"
"ได้ค่ะ"
พอไปถึงบ้านตากอากาศเธอก็สั่งลุงคนขับรถว่าเรื่องวันนี้ห้ามบอกเกริกชัยเป็นอันขาด ไม่งั้นเธอจะจัดการเขาขั้นเด็ดขาด เธอขู่ลุงไปอย่างนั้นเพราะกลัวว่าลุงจะเผลอพูดก็เท่านั้น
นิสาเข้ามาในบ้านพักก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียง เกริกชัยพาเธอมาที่นี่บ่อยๆ บ้านพักค่อนข้างเป็นส่วนตัว มีแม่บ้านดูแลความปลอดภัยและคอยทำความสะอาดให้เป็นอย่างดี ป้านิ่มเข้ามาทักทายเธอตั้งแต่ที่รถคันหรูเลื่อนเข้ามาจอดแล้ว เธอบอกว่าจะออกไปตลาดแถวๆนี้มาทำกับข้าวให้เธอทาน เพราะนิสามาแบบกระทันหันจึงไม่ได้จัดเตรียมอะไรไว้เลย
"เมื่อยไปทั้งตัวเลยของีบสักหน่อยละกัน" เธอพึมพำ
นิสาเผลอหลับไปสักระยะก็มีรถคันหรูเลื่อนเข้ามาจอด คนที่มากลับเป็นขุนศึก เขาเป็นธุระให้เกริกชัยมาเอาเอกสารให้ เขามองเข้าไปยังบ้านที่ถูกปิดสนิท และตรงเข้าไปในห้องนอนตามที่เพื่อนของเขาได้บอกไว้
เมื่อร่างสูงเปิดประตูเข้าไปด้านในก็ปะทะกับนิสาที่กำลังนอนอยู่ในชุดสูทขาสั้นสีดำ เกาะอกที่เนินอวบแทบจะทะลุออกมา ถุงน่องยาวมาจนถึงต้นขา หญิงสาวนอนตะแคงใบหน้าสวยนอนเผยอริมฝีปากอวบอิ่มได้รูปน่าจูบ เขากลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่
"เห้ย" ขุนศึกร้องด้วยความตกใจ ไหนเกริกชัยมันบอกว่าในบ้านมีแค่แม่บ้านที่ดูแลบ้านหลังนี้ให้ไม่ยักรู้ว่ามีสาวสวยอยู่ด้วยว่ะ ยังไม่ทันที่เขาจะได้คลายความสงสัยร่างบางก็ขยับตัวตื่นขึ้นมา ดวงตากลมสวยปะทะเข้ากับคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า เธอกระเด้งตัวขึ้นจากที่นอนอย่างไว
"คุณ..." เธอจำเขาได้ขึ้นใจ เขาที่ทำให้เธอไปเรียนต่อถึงต่างประเทศโดยที่ไม่คิดจะกลับมาเยี่ยมผู้เป็นพ่อเลยสักครั้ง เพราะเขานั่นแหละ!
"เธอคือ..." เขาครุ่นคิด หน้าของเธอคุ้นมากแต่ก็ยังนึกไม่ออก
"จำฉันไม่ได้เหรอคะคุณอาขุนศึก!" นิสาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งและเยือกเย็น
"นิสาเหรอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไม..."ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ
"ไม่จำเป็นนี่คะ" เธอสวนกลับทันควัน
"แล้วทำไมนิสาถึงมาอยู่ที่นี่"
"ไม่เกี่ยวกับคุณอาสักหน่อย" เขาจุกไม่น้อย แม้แต่สรรพนามที่เธอใช้เรียกเขาก็เปลี่ยนไป มันช่างห่างเหินเหลือเกิน
"เอ่อคือ อามาเอาเอกสารให้พ่อหนูหนะ" เมื่อเห็นว่าเธอไม่ถามเขาจึงอธิบายจุดประสงค์ที่มาที่นี่
"ค่ะ รีบไปเอาสิคะ"
ขุนศึกดีใจที่เห็นเธอกลับมา แต่เขาก็เจ็บปวดใจไม่น้อยกับท่าทีที่นิสามีต่อเขา หรือเรื่องราวในอดีตมันยังคงฝังใจของเธอกันนะ แต่ไม่เป็นไรในเมื่อเธอกลับมาแล้ว เขาจะเดินหน้าทำสิ่งที่เขาอยากจะทำมันจริงๆสักที เขาคิดพลางเดินไปหยิบซองเอกสารที่วางอยู่หัวเตียงแล้วเดินออกมา ปล่อยให้เธอได้พักผ่อน
"อากลับแล้วนะ" คนตัวเล็กหันหน้าหนีไม่ตอบอะไร
จนประตูปิดสนิทเธอจึงร้องไห้ออกมา อุตส่าห์ได้เจอเขาแล้วแท้ๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงดีใจมากที่ได้เจอเขา หลังจากที่เธอตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศนิสาก็ไม่ได้ติดตามข่าวคราวเขาอีกเลย นานๆทีจะโทรหาเกริกชัยผู้เป็นบิดาเท่านั้น
เย็นวันนั้น...
"คุณหนูคะ ป้าจัดโต๊ะอาหารไว้รอแล้วนะคะ"
"ค่ะ"
นิสาเดินไปยังโต๊ะอาหารที่มีกับข้าววางอยู่สองสามอย่าง เธอนั่งลงก่อนจะเอ่ยชวนป้าแม่บ้านมาทานด้วยกัน
"ป้าชื่ออะไรคะ"
"ป้าชื่อป้านิ่มค่ะ"
"ป้านิ่มมาทานข้าวเป็นเพื่อนนิสานะคะ กินข้าวคนเดียวแล้วมันเหงาๆ" นิสาออดอ้อนป้านิ่มอย่างน่าเอ็นดู
"ก็ได้ค่ะ" แล้วป้านิ่มก็แพ้ลูกอ้อนนิสายอมมานั่งทานข้าวกับเธอ
หลายวันต่อมา...
นิสาได้ข่าวจากป้าจิบว่าเกริกชัยกลับมาแล้ว เธอจึงบอกว่าคนขับรถมารับเธอด่วนแต่ห้ามบอกพ่อเธอเป็นอันขาด
ขณะที่ขาเรียวก้าวเท้าเข้ามาในบ้านพร้อมกับลากกระเป๋าเข้ามา เกริกชัยก็มองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ เขาโผเข้ากอดลูกสาวอันเป็นที่รักของเขาอย่างไม่รีรอ จนหญิงสาวต้องบอกให้เขาใจเย็นๆ เดี๋ยวจะดีใจจนช็อคไปซะก่อน
"คุณพ่อนิสาหายใจไม่ออกค่ะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้น จนผู้เป็นบิดา
"โทษทีลูกก็พ่อดีใจนี่นา ก็หนูไม่ยอมกลับมาเยี่ยมพ่อเลย พ่อน้อยใจนะ" เกริกชัยทำหน้าเศร้า
"นิสาก็กลับมาแล้วนี่ไงคะ แล้วก็เรียนจบพร้อมที่จะมาช่วยคุณพ่อทำงานที่บริษัทด้วยค่ะ"
"จะ จริงเหรอลูก"
"จริงค่ะ แต่ขอเริ่มอาทิตย์หน้านะคะ ฮ่าๆๆๆ" นิสายังคงเหมือนเดิม คุยเล่นกับเกริกชัยเหมือนสมัยเด็กๆ เกริกชัยมองลูกสาวที่บัดนี้โตเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัวแล้ว
"ได้สิลูก ไม่มีปัญหา" เขายิ้มอย่างภูมิใจ "แล้วนี่มาคนเดียวใช่ไหม" เขาถามต่อ
"มากับแฟนค่ะ"
" " เกริกชัยทำหน้าเหวอ
"ล้อเล่นนะคะ" นิสาขำท่าทางของผู้เป็นบิดา
"โถ่ พ่อหัวใจจะวาย"
"ยังไม่มีแฟนค่ะ งั้นนิสาขอตัวขึ้นไปพักก่อนนะคะ เดี๋ยวเย็นๆจะลงมาทานข้าวด้วยค่ะ"
- ผู้เขียน
