หวงเสี่ยวฉีหันไปบอกทหารที่ยืนอยู่เบื้องหลังให้เอาตัวฟางหรูที่ยืนตัวแข็งค้าง ดวงตาตื่นตะลึง ให้ออกไปด้านนอก ส่วนตนเองก้าวเข้ามาภายในกระท่อมพร้อมหวงจิ้นเค่อและหวงหลิ่งซาน
จังหวะที่สามพี่น้องก้าวเข้ามาด้านใน อี้เฉินก็ชักดาบออกมารออยู่ก่อนแล้ว หากแต่ไม่มีผู้ใดเกรงกลัว โดยเฉพาะหวงเสี่ยวฉีที่ใบหน้าแม้จะดูเรียบเฉยเย็นชา หากแต่ดวงตาฉายแววดุดัน
“ความชั่วช้าของเจ้าอย่างไรก็ไม่มีทางพ้นผิด หากเจ้ายังอยากรักษาชีวิตเอาไว้ ก็ควรยินยอมมอบตัวแต่โดยดี มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไร้เมตตา”
หวงเสี่ยวฉีเอ่ยเสียงแข็งกร้าว ดวงตาคู่คมจ้องคนร้ายที่ชื่ออี้เฉินเขม็ง แววตาของเขาเย็นเยียบ อี้เฉินเองที่มิเคยหวาดหวั่นต่อสิ่งใด ยังอดไม่ได้ที่รู้สึกเย็นวาบไปทั่วทั้งร่าง หากแต่ยังสงวนท่าทีแสร้งไม่เกรงกลัวเอาไว้ ทั้งที่กล้ามเนื้อในอกซ้ายเต้นกระหน่ำรัว
“อย่ามัวแต่พูด หากคิดว่าจับข้าได้ก็เข้ามา”
อี้เฉินกวัดแกว่งดาบในมือ หวงจิ
