ร่างเล็กที่เปลือกตาปิดสนิทในคราแรกค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่าร่างของตนกำลังเคลื่อนไหว ดวงตาสุกใสเบิกกว้างเมื่อพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมแขนของหวงเสี่ยวฉี
“คุณชาย”
“เงียบ”
กลิ่นฉุนกึกที่ลอยปะทะจมูกกับน้ำเสียงดุดันทำให้หญิงสาวเลือกที่จะเก็บเสียงของตนลงคอ จนกระทั่งร่างสูงพานางก้าวเข้าสู่ห้องนอน นางจึงมิอาจทนเก็บเสียงเอาไว้ได้อีกต่อไป
“ทะ ท่านพาข้ามาที่นี่ทำไม”
“เป็นเจ้าเองมิใช่หรอกหรือที่ต้องการพบข้า”
หวงเสี่ยวฉีเอ่ยเสียงจริงจังไม่มีแววล้อเล่น เหอลี่หมิงลอบกลืนน้ำลายลงคอหนึ่งอึก ให้คำตอบไม่เต็มเสียงนัก
“ท่านเข้าใจมิผิด เพียงแต่ข้าจะนำอาหารมาให้ท่านเท่านั้น เพื่อเป็นการขออภัยที่ข้าเอ่อ ที่ข้าเข้าใจท่านผิดไป”
เหอลี่หมิงตอบแล้วหลุบสายตาลงต่ำ หวงเสี่ยวฉีมองนางด้วยสายตาไม่บ่งบอกอารมณ์และเขาก็มิได้โต้ตอบแม้เพียงครึ่งคำ ขยับเท้าเข้าใกล้เตียงนอน ก่อนจะวางร่างเล็กในอ้อมแขนลงบนนั้นอย่างเบามื
