“แล้วทำไม่คุณแม่ต้นกล้าถึงฝากมาให้หนูล่ะคะ” พิชชาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“อ๋อ คุณแม่ต้นกล้าบอกว่า เขาชอบคุณพ่อคุณแม่มากค่ะ”
“ชอบ? แม่ไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัวนี่นา แล้วเขาจะมาชอบแม่ได้ยังไง” พิชชาเอ่ยด้วยความสังสัย
“ต้นกล้าบอกว่าเขาชอบเรื่องของคุณแม่กับคุณพ่อ เล่าให้ใบเฟิร์นฟังหน่อยได้มั้ยคะ” เด็กน้อยนึกถึงสิ่งที่เธอคุยกับต้นกล้าเมื่อกลางวัน เธอเลยเอ่ยถามด้วยความไร้เดียงสา
“อะไรกัน ตัวแค่นี้แก่แดดอยากฟัเงรื่องของพ่อกับแม่ละ” พิชชาขยี้ที่ศีรษะของบุตรสาวด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ก็ต้นกล้าบอกว่าถ้าอยากรู้ก็ต้องมาถามคุณแม่ ตอนนี้ใบเฟิร์นอยากรู้มากๆ เลยค่ะ” เด็กน้อยทำหน้าตาสงสัยจนผู้เป็นมารดาต้องหลุดหัวเราะออกมา
“อยากฟังจริงเหรอคะ” พิชชาแสร้งเล่นตัวเพื่อแกล้งบุตรสาว
“อยากฟังจริงๆ ค่ะ” เด็กหญิงณัชชาย้ำอีกรอบ
“งั้นแม่รอคุณพ่อกลับค่อยเล่าดีกว่า จะได้ให้คุณพ่อช่วยเล่า” พิชชายังคงแกล้งบุตรสาว
“ไม่เอาค่ะ กว่าคุณพ่อจะกลับ ใบเฟิร์นก็หลับแล้ว” เด็กน้อยรีบประท้วงทันที
“โอเคๆ เดี๋ยวแม่จะเล่าให้ฟัง พร้อมจะฟังแล้วใช่มั้ยคะ” พิชชากล่าวกับบุตรสาว ในขณะที่เด็กน้อยก็นอนฟังอย่างตั้งใจอยู่บนเตียง
“พร้อมแล้วค่ะคุณแม่” เด็กน้อยรีบตอบรับด้วยความกระตือรือร้น