9 คนนึงดุอีกคนร้าย
1602 คำ
แล้ววันนี้วันศุกร์คนเยอะมาก ขนาดพวกเขาจะเดินไปโซนวีไอพี ที่จอดรถไว้ ก็ยังคับแน่นไปด้วยผู้คน แบบนี้กว่าจะเดินออกไปได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ชินกรในตอนนี้ เขาหน้าซีดเผือดลงเรื่อย ๆ และเลือดมีเลือดไหลออกมามากกว่าเดิม เพราะแผลฉีก และรู้สึกปวดมากจนทนไม่ไหว เพราะพิษบาดแผลมันเลยทำให้เขาหมดสติลง ท่ามกลางผู้คนในชั้น VIP ที่เบียดเสียดมากมาย
“นะ นายครับ นาย!” ฉินเรียกขึ้นด้วยความตกใจ วิทย์เองก็ไม่ต่างกัน
“ไอ้นนท์” ภควัตที่วิ่งตามออกมาก็ตกใจ เขาไม่คิดว่า มันจะหนักขนาดนี้ แต่เมื่อกำลังจะก้มลงดู ลูกน้องของมันก็ผลักเขาออก
“คุณพีทครับ” เป็นฉินพยายามจะปกป้อง
“ไปกันคนให้ถอยออกไปก่อน” ภควัตหันไปสั่งลูกน้อง และทุกคนก็รีบทำตามอย่างว่าง่าย
“ขอบคุณนะครับ” วิทย์พูดพร้อมกับก้มหน้าขอบคุณ อดีตเพื่อนรักของเจ้านาย ที่เขายังพอมีคุณธรรมอยู่บ้าง
“ไม่ต้องบอกอะไรมันนะ” เมื่อทุกอย่างเคลียร์แล้ว ภควัตก็รีบเดินกลับห้องทำงานไปทันที เขาไม่ได้ต้องการอะไรจากมัน แล้วไม่อยากให้มันรู้ด้วย ว่าเขาช่วยอะไรมันในวันนี้
“เกิดอะไรขึ้น” เมื่อเห็นถึงความชุลมุน มีการจัดการทางเดิน เพื่อแขกวีไอพีจะได้ออกไป ทุกคนก็ต่างหันมองหน้ากันอย่างงุนงง
“เหมือนมีคนเป็นอะไรหรือเปล่า”
“จริงด้วย”
“พวกแก ฉันไปดูก่อนนะ เผื่อมีอะไรให้ช่วยเหลือ” ด้วยสัญชาตญาณของความเป็นหมอ มาริกาก็รีบลุกขึ้น และวิ่งไปดูในทันที เผื่อมีอะไรที่เธอ สามารถช่วยเหลือเบื้องต้นได้ในตอนนี้
“มิริน เดี๋ยวก่อนสิ แกมาเที่ยวนะ มิริน!” ลูกแก้ว เพื่อนของเธอก็เรียกไว้จนสุดเสียง เนื่องจากยังไม่อยากให้สนใจเรื่องอื่นในวันนี้
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ฉันเป็นหมอ” เมื่อมาถึงมาริกาก็รีบแนะนำตัวเองในทันที
“คุณหมอ” บอดีการ์ดทั้งสองก็หันมองกันอย่างตกตลึง เพราะเจอกับหมอคนนี้เป็นครั้งที่ 3 แล้ว
“พวกคุณ!” แต่แล้วก็ต้องชะงักไป เมื่อความหวังดีของเธอ มันนำพามาพบกับกลุ่มคนที่วุ่นวายในวันนั้น
“วะ...วิทย์ ไม่ต้องไปโรงพยาบาลนะ ห้ามบอกป๊ากับเฮีย” ชินกรพูดอย่างคนละเมอ
“นะ...นายครับ นาย”
“นี่! พวกคุณอีกแล้วเหรอ” หมอสาวผู้หวังดีพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่าย เสียเวลาชีวิตจริง ๆ เธอไม่น่ารีบเข้ามายุ่งเลย
“ดะ...เดี๋ยวก่อนครับ คุณหมอ”
“อะไร!” เธอพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด
“ช่วยเจ้านายผมก่อนนะ ช่วยเขาก่อน” ฉินพูดด้วยแววตาที่เว้าวอน
“ก็พาไปโรงพยาบาลสิ”
“ไม่ได้ครับ เจ้านายของพวกผมไม่ยอมไป ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว รบกวนด้วยนะครับ ช่วยเจ้านายพวกผมหน่อยนะ”
“เรื่องอะไร ไม่เกี่ยวกับฉันซะหน่อย ไม่อยากไปโรงพยาบาลก็พากลับบ้านไปสิ ฉันขอตัวก่อนนะ”
“ดะ...เดี๋ยวก่อนครับ พวกเราจำเป็นต้องทำแบบนี้จริง ๆ ช่วยด้วยนะครับ ถือว่าขอร้อง” ฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอนมากกว่าเดิม
“จำเป็น? หึ จำเป็นขนาดจะเป็นจะตาย ก็ไม่ยอมไปโรงพยาบาลเนี่ยนะ เหอะ สมควรอยู่ในสภาพนั้น” ดวงตาสวยคู่นั้นมองไปที่คนในรถ ที่เขาหมดสติไปแล้ว แต่ยังคงหล่อมาก ๆ อยู่ ด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยชอบใจ
“ครับ จำเป็น”
“คุณลองยกตัวอย่างความจำเป็นมาซิ เผื่อฉันจะพิจารณาช่วย เจ้านายของพวกคุณ”
“เอ่อ...”
“เจ้านายของพวกผมไม่ปลอดภัย ไว้ใจใครไม่ได้ มีแต่คนลอบทำร้ายเต็มไปหมดครับ แม้กระทั่งหมอประจำตัว ก็ไว้ใจไม่ได้”
“อันตรายจริงด้วยแฮะ”
“ใช่ครับ ตอนนี้อันตรายมาก”
“หึ ฉันหมายถึงเจ้านายพวกคุณต่างหากที่อันตราย ฉันไม่ยุ่งหรอกนะ ฉันก็กลัวเหมือนกัน”
“อย่าให้ผมต้องทำแบบนี้เลยนะครับ” อยู่ ๆ ฉินก็ขึ้นลำปืน และมาจ่อที่เอวบาง
“นะ...นาย” มาริกาตกใจเบิกตากว้าง มีปืนกำลังจี้เธออยู่ แล้วก็เป็นปืนจริง ๆ ที่สามารถยิงเธอให้ตายได้
ผลั๊ว! “ไอ้เหี้ยฉิน” วิทย์ที่เห็นแบบนั้นก็ตบหัวมันอย่างแรง ด้วยความตกใจเช่นกัน ก็ไม่คิดว่ามันจะเล่นใหญ่ขนาดนี้
“เราไม่มีทางเลือกแล้วเฮีย ถ้าปล่อยไว้แบบนี้นายอาจจะเป็นอันตราย ตอนนี้เราต้องการหมอที่ไว้ใจได้”
“วะ...ไว้ใจได้อะไร” มาริกาถามเสียงสั่น
“คุณไง ถ้างั้นก็ขึ้นรถเลย”
“อะ...ไอ้บ้า ฉันไม่ไป ปล่อยฉันนะ ฉันจะตะโกนให้คนช่วยเดี๋ยวนี้”
“ผมขอโทษนะ” แล้วทั้งสองคนก็จับมาริกาขึ้นรถไปด้วยกันทันที
“กรี๊ดดดดด ไอ้บ้า ไอ้พวกบ้า!!!”
ณ เพนท์เฮาส์
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้จริง ๆ มันจำเป็น” เมื่อพาตัวมาริกาขึ้นมาบนเพนท์เฮาส์ สุดหรูใจกลางเมืองของเจ้านาย ฉินก็รีบนั่งลงคุกเข่าขอโทษขอโพยมาริกาทันที
“ไอ้บ้า! ไอ้พวกบ้า! ฉันจะแจ้งความจับพวกแก...” จากที่ก่นด่าก็ต้องเงียบไป เมื่อเห็นใบหน้าสลดนั้นของฉิน
“ผะ...ผมขอโทษครับ ผมจำเป็น ผมขอโทษ”
“...” เขาเหมือนคนที่ซื่อมาก ๆ ทั้งยังดูเด็กอยู่เลย ทำไมถึงมาทำงานสุ่มเสี่ยงแบบนี้กันนะ
“ผมผิดเอง คุณหมอจะลงโทษผมยังไงก็ได้ แต่ขอแค่รักษาเจ้านายของผมทีเถอะนะครับ” ฉินพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด บอดีการ์ดอีกหลายคน ก็มีใบหน้าที่สลดไม่ต่างกัน
“ละ...ลุกขึ้น นายนี่นะ!” ถึงแม้จะกลัวที่โดนขู่ทั้งยังโกรธด้วย แต่พอเห็นพฤติกรรมแสนซื่อนั้น และเธอก็ยังไม่ได้เป็นอันตรายอะไร ก็เริ่มจะหายโกรธ
“เรียบร้อยแล้ว เชิญคุณหมอที่ห้องนี้ครับ” บอดีการ์ดอีกคน เมื่อพาเจ้านายเข้าไปที่ห้องนั้นแล้ว ก็รีบออกมาเชิญคุณหมอคนสวยทันที
หมอสาวที่ไม่มีทางเลือก ก็ค่อย ๆ เดินเข้าไป อย่างระวังเนื้อระวังตัว แต่ก็ต้องตกตลึง จนตาค้าง เพราะห้องนั้น คือห้องผ่าตัดขนาดย่อม
“นี่อะไรกัน” หมอสาวชงักหันมองไปรอบ ๆ ห้องนี้มีทุกอย่างเหมือนห้องผ่าตัด ทั้งยังเป็นเครื่องมือเทคโนโลยีใหม่ ๆ จนเธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ห้องผ่าตัด? ที่คอนโดมีห้องผ่าตัดเนี่ยนะ ลงทุนเกินไปหรือเปล่า” อุปกรณ์ทางการแพทย์พวกนี้เกรดเดียวกันกับที่โรงพยาบาล จนแทบจะเหมือนกันเป๊ะ
“ครับ ก็อย่างที่ผมบอกไป เจ้านายของผม ชีวิตค่อนข้างอันตราย ไว้ใจใครไม่ได้”
“แล้วคนล่าสุดที่ไว้ใจไม่ได้คือใคร” เธอถามขึ้นเพราะเริ่มรู้สึกอยากรู้ เป็นอย่างที่เธอคิด เขาดูร้ายและอันตรายเกินไป
“หมอครับ หมอประจำตัวเจ้านายของพวกเรา” วิทย์ก็พูดขึ้น
“นี่คือเหตุผลที่เราไว้ใจใครไม่ได้ในตอนนี้ คุณหมอช่วยเจ้านายของพวกเราด้วยนะครับ เราไม่อยากให้เขาเป็นอะไรไป”
“เขาเป็นคนไม่ดีสินะ ถึงได้มีแต่อันตรายขนาดนี้” เธอพูดพร้อมกับจ้องใบหน้าหล่อ ที่หลับสนิทอย่างไม่รู้เรื่องอะไรอยู่
“เป็นคนดีครับ เจ้านายของพวกเรา เอ่อ...เป็นคนดีมาก”
“หึ ดี? กับพวกคุณฉันยังเห็นเขาด่าจนโรงพยาบาลแทบแตกอยู่เลย เป็นคนดีกี่โมง”
ทั้งสองคนก็กลั่วหัวเราะ เมื่อได้ยินแบบนี้ ชักจะชอบใจหมอสาวคนนี้แล้วสิ ถ้าได้อยู่กับเจ้านายของพวกเขา คงบันเทิงน่าดู คนนึงดุอีกคนร้าย คงจะเข้ากันมาก
มาริกาชั่งใจอยู่สักพัก เธอเป็นหมอไม่ควรเลือกปฏิบัติ ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปหยุดที่คนตรงหน้า ดวงตากลม กวาดมองใบหน้าหล่อนั้นอีกครั้ง อย่างพิจารณา ‘หล่อ ร้าย อันตราย’ สามคำที่เธอมอบให้เขา
แล้วเธอก็เอากรรไกร มาตัดเสื้อของเขาออก จนเผยให้เห็นหน้าอกแกร่ง เป็นลอนสวย เต็มไปด้วยมัดกล้าม จนหมอสาวเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ผ่าตัดคนไข้มาเป็นร้อยเป็นพันเคส แต่ทำไมยังจดจ่อ มองหน้าอกเขาแบบนี้ก็ไม่รู้
“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” ในตอนนั้นก็มีแม่บ้านวัยกลางคน เดินเข้ามาพอดี
“คะ?” มาริกาก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง ตอนนี้เที่ยงคืน ทำไมคนถึงยังอยู่ที่นี่ตั้งเยอะ และเหมือนว่าเป็นเรื่องปกติมาก
“ป้าชื่อวดี เป็นแม่บ้านที่นี่ค่ะ”
“แม่บ้านเหรอคะ”
“เอ่อ...ความจริงป้าเป็นอดีตพยาบาลค่ะ ตอนนี้เป็นคนของนาย ปะ...เป็นแม่บ้าน”
“อาชีพยังเป็น อาชีพลับเหรอคะ” มาริกาถามขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ขนาดพยาบาลยังปลอมตัวมาเป็นแม่บ้าน
“เอ่อ...ค่ะ เดี๋ยวนายจะไม่ปลอดภัย”
“เหอะ นายของป้าเนี่ย มีแต่ปัญหาเนอะ”
“ค่ะ ก็...”
“ชั่งเถอะค่ะ งั้นป้ามาเป็นผู้ช่วยหนู เอ่อ หนูชื่อมิรินนะคะ”
“ค่ะ ๆ คุณหมอคนสวย” วดียิ้มออกมาอย่างชื่นชม
แล้วก็เริ่มทำแผลเย็บแผลให้เขา ถึงแม้ไม่อยากทำก็เถอะ แต่เธอเป็นหมอที่มีจรรยาบรรณมากพอ
- ผู้เขียน
