EP.3
2386 คำ
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
12.45 am.
ติ๊ดๆๆ
"ฮัลโหลว่าไงปอ?"
ฉันที่กำลังจะเดินไปรอลิฟต์ของคณะรีบหยิบโทรศัพท์มากดรับทันทีหลังจากปอโทรมา
(มึงไปคณะยัง?)
"กำลังจะขึ้นลิฟต์อ่ะมึง"
(จองที่เผื่อกูด้วยนะกูคงเข้าเลทหน่อย)
"มีอะไรรึป่าวทำไมได้มาช้า?"
ฉันถามปอระหว่างเดินไปกดลิฟต์ให้เลือนลงมารับ
(เพิ่งตื่นน่ะสินี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย)
"ให้ตาย รีบๆมาเลยนะเผื่ออาจารย์ควิซนี่ไม่แย่เลยเหรอ?"
(โอเคๆอย่าเพิ่งบ่นกูจะรีบเดี๋ยวนี้แหละ)
"เฮ้อ โอเคๆ"
ปอนี่จริงๆเลยนะเรื่องมาช้าน่ะ ฉันได้แต่ส่ายหัวไปมาก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟต์ซึ่งมันก็มีนักศึกษามาเข้าด้วยเช่นกันจนเกือบจะเต็มก่อนประตูลิฟต์จะค่อยๆปิด ฉันที่ไม่รู้จะทำอะไรเพราะยืนหลบมุมในสุดจึงได้แต่มองบานประตูลิฟต์ไปพลางๆ
ตึกๆ
"มึงๆ"
ฉันเลิกคิ้วมองประตูลิฟต์ที่ถูกเปิดออกอีกครั้ง เพราะสองสาวด้านหน้าที่เป็นคนกดก่อนร่างสูงคุ้นตาจะวิ่งมาพอดีกับลิฟต์ที่เปิดออกเพื่อรอเขา ฉันกำกระเป๋าตัวเองแน่นในตอนที่เห็นพี่ทอยเดินเข้ามาในลิฟต์ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาทันทีราวกับว่าตัวเองมีความผิดทั้งๆที่ไม่มีแล้วคือฉันทำทำไม ฉันกำลังหลบหน้าเขางั้นเหรอ?
"ขอบคุณครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
ให้ตายตอนแรกก็ว่าจะไม่รู้สึกอะไรแล้วนะ เพราะเรื่องคืนนั้นก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วแต่พอเจอกับเขาจังๆมันก็อดจะเกร็งไม่ได้อยู่ดี...แต่ให้ตายทำไมเขาสูงจังนะ ฉันมองพี่ทอยที่ตอนนี้ยืนอยู่ด้านหน้าด้วยความรู้สึกทึ่งๆ เขาสูงและดูเด่นเป็นประจำอยู่แล้วในหมู่ผู้คน แต่นอกจากสูงแล้วตัวยังหอมอีกแล้วฉันว่าไม่ได้มีแค่ฉันนะที่คิด เพราะสองสาวด้านหน้าตอนนี้กำลังหันมองกันด้วยรอยยิ้มที่ฉันดันไปรู้ด้วยอีกว่าเขากำลังรู้สึกเหมือนกันกับฉันอ่ะ
ครืน
ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งก่อนจะเดินตามคนในลิฟต์ออกไปหลังประตูเปิด ฉันมองตามพี่ทอยที่เดินไปเข้าห้องทางด้านหน้าก่อนตัวเองจะเดินมาเข้าทางด้านหลัง และพี่ทอยเขานั่งอยู่เกือบด้านหน้าสุด ส่วนฉันนั่งเกือบหลังสุด เพื่อที่จะได้จองที่สำหรับปอที่มาช้าด้วย แล้วก็นั่นแหละฉันไม่กล้าไปนั่งในระยะสายตาพี่ทอยเขาหรอก มันเกร็งๆยังไงก็ไม่รู้
"ไงขี้เมา"
เสียงคุ้นหูทำเอาฉันเงยหน้ามองก่อนจะต้องรีบยกมือไหว้เมื่อเห็นพี่ต้าที่กำลังยิ้มให้อยู่
"สวัสดีค่ะพี่ต้า ทำไมเรียกเก้าแบบนี้ล่ะคะเนี่ย"
"เธอดื่มเยอะที่สุดเลยนะเก้าโซจูหมดไปตั้งหลายขวดอ่ะ"
"หึ้ย"
"แถมยังร้องไห้ลั่นร้านอีกฮ่าๆ"
"เดี๋ยวๆอย่าเสียงดังสิคะ!"
ฉันยกนิ้วขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเองและมองพี่ต้าอย่างอ้อนวอน เพราะตอนนี้คนเกือบทั้งคลาสต่างหันมามองเราเป็นตาเดียวแล้ว เพราะพี่ต้าหัวเราะดัง คือหันมากันหมดไม่เว้นแม้แต่พี่ทอยอ่ะ
"แล้วทำไมมานั่งตรงนี้ที่ว่างด้านหน้าตั้งเยอะ"
"คือปอจะมาช้าน่ะค่ะเลยกะจะจองที่เผื่อปอ"
"เฮ้ย อาจารย์ไม่ซีเรื่องเข้าเรียนหรือไม่เข้าเรียนหรอก มาๆมานั่งหน้าด้วยกัน"
ฉันได้แต่ยิ้มแห้งให้พี่ต้า แต่สุดท้ายก็ต้องหยิบเอากระเป๋าตัวเองมากอดและเดินตามพี่ต้าไปด้านหน้า
"ไงครับพี่ทอย นั่งด้วยกันดีไหมยังไงเราก็กลุ่มเดียวกันอยู่แล้ว"
เชี้ย..แล้วมันไม่มีที่ไหนที่พี่ต้าอยากไปนั่งนอกจากข้างพี่ทอยเลยรึไง?? ฉันเม้มปากแน่นและจำใจยกมือไหว้พี่ทอยที่กำลังเงยหน้ามามองเราสองคน เขาพยักหน้ารับไหว้และยิ้มให้พี่ต้าอย่างใจดีตามสไตล์
"เอาสิครับผมยังไงก็ได้"
"โอเคดีเลยงั้นพี่บอกกลุ่มเรามานั่งรวมกันตรงนี้ดีกว่า เผื่อจารสั่งงานจะได้สะดวกเวลาคุยกันเลย"
พี่ต้าหันมองไปทั่วห้องก่อนจะหันไปเห็นเพื่อนในกลุ่มที่นั่งอยู่อีกฝั่งก่อนเขาจะเดินลิวๆไปเลยทิ้งให้ฉันยืนเอ๋อกอดกระเป๋าอยู่หน้าห้องเนี่ย!
"ไม่นั่งเหรอ?"
"นั่งค่ะ"
ฉันหันมาตอบพี่ทอยทันทีที่เขาถามก่อนจะเดินไปนั่งที่ว่างห่างจากเขาหนึ่งโต๊ะและเอากระเป๋าไปวางด้านซ้ายตัวเองเผื่อปอด้วย
"ใครนั่งเหรอ?"
"คะ?"
"ก็เธอเว้นตรงนี้"
ฉันเลิ่กลั่กทันทีที่พี่ทอยหันมาถามที่ว่างข้างเขา
"คือเอ่อ..เผื่อพี่ต้าน่ะค่ะ"
"ไม่ใช่ว่าเว้นไปเพราะรังเกียจพี่นะ"
"ไม่ใช่แน่นอน เก้าไม่ได้รังเกียจอะไรพี่นะ"
พี่ทอยพยักหน้าก่อนจะหันมองพี่ต้าที่กำลังเดินมาพร้อมกับคนอื่นๆในกลุ่ม ก่อนเขาจะหันมามองฉันอีกครั้ง
"แล้วทางนั้นใครนั่ง?"
"ปอค่ะ เพื่อนเก้าเอง"
"ขอไปนั่งด้านในสุดได้ไหม?"
"แล้วปอ..เอ่อได้ค่ะเดี๋ยวให้ปอนั่งตรงนี้ก็ได้"
ฉันหยิบกระเป๋ามาวางที่ว่างทางขวามือแทน พร้อมกับพี่ทอยที่ขยับลุกเดินมานั่งที่ว่างทางซ้ายของฉันซึ่งถัดไปมันก็เป็นกระจกแล้วอ่ะเลยกลายเป็นว่าตอนนี้เขากำลังนั่งด้านในสุดเลย
"ขอโทษที่เรื่องมากนะ แต่พี่ไม่ชอบนั่งกับคนอื่นน่ะ"
แล้วทำไมเขาไม่ปฏิเสธพี่ต้าแต่แรกล่ะวะเนี่ย? ฉันหันมองพี่ทอยอีกครั้งขณะที่ตอนนี้เขากำลังเอาชีทเรียนขึ้นมาวาง ฉันจึงรีบพยักหน้าและเงยหน้ายิ้มให้พวกพี่ต้าที่มานั่งด้วย คนอื่นๆเขาก็ดูสงสัยแหละว่าทำไมพี่ทอยถึงเปลี่ยนที่นั่งแต่ก็ไม่มีใครกล้าถามจนกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันกำลังนั่งเรียนข้างพี่ทอยแทน
เชื่อเลยว่ายิ่งหนียิ่งเจอมีอยู่จริง ฉันเหลือบมองพี่ทอยอีกครั้งระหว่างที่กำลังรออาจารย์แต่กลับต้องชะงักเมื่อเห็นว่าเขากำลังนั่งดูยูทูปที่คนเขาสอนทำเค้กอยู่...เดี๋ยวนะเขาชอบอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ยไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ
4.23 pm.
"ไม่น่าเชื่อว่าเราจะมีโอกาสได้นั่งข้างนายแบบตั้งสามชั่วโมง"
"ไม่น่าเชื่อจริงๆนั่นแหละ"
ปอพยักหน้าตามหลังจากเธอเปิดประเด็นมาแบบนั้น และตอนนี้เราเรียนกันเสร็จเรียบร้อยแล้วเลยมาหาอะไรกินกันใต้คณะนิดหน่อย เพราะคลาสเรียนเมื่อกี้มันน่านอนซะจริง
"แต่ว่าพี่ทอยเขาดูตั้งใจเรียนนะ ผิดคาดเลย"
"ก็จริงตอนอาจารย์ถามแล้วไม่มีใครสักคนตอบ แต่เขายกมือตอบนี่มันดีนะแสดงออกเลยว่าเขาสนใจจะเรียนจริงๆ"
"ใช่ แต่มึงดูเก็บรายละเอียดดีนะเก้า"
ฉันหรี่ตามองปอทันทีที่เธอพูดแซวซะแบบนั้น
"ก็นั่งข้างเขาไหมล่ะ"
"แน่สิ แล้วนี่จะไปไหนต่อ?"
"กลับห้องสิไม่มีเรียนแล้วนิวันนี้"
"ให้ไปส่งไหม?"
"จะไปทางนั้นเหรอ?"
"อืม ต้องไปรับป้าที่โรงบาลน่ะแกไปตรวจสุขภาพ"
"โอเค"
หลังจากตกลงกันได้ปอก็ขับรถมาส่งฉันที่คอนโด ก่อนฉันจะโบกมือลาเพื่อนและเดินขึ้นคอนโดตามปกติแต่ที่ไม่ปกติเลยคือตอนนี้มีคนมารอฉันที่ชั้นหนึ่งที่เป็นห้องโถงใหญ่สำหรับนั่งรออยู่ ฉันถอนหายใจเสียงดังและพยายามเดินเลี่ยงให้เร็วที่สุดเพราะคนที่มารอฉันคือออแกนไงล่ะ
"เก้า นับเก้า!"
ฉันหันมองออแกนแต่มันก็อดจะชักสีหน้าไม่ได้ เพราะเขาดันร้องตะโกนเสียงดังซะจนน่าเกลียด ฉันจึงต้องจำใจหยุดยืนรอเขาที่กำลังวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้แน่น
"ทำไมโทรหาไม่ติดเลยล่ะ แล้วส่งมาทำไมของของเราเราไม่เอาหรอกนะเก้าแบบนี้น่ะ"
"เป็นบ้าอะไรห๊ะแกน เราเลิกกันไปเป็นอาทิตย์แล้วนะ"
"เราบอกตอนไหนว่าเราจะเลิก?"
"ถึงแกนไม่เลิกก็แล้วแต่เพราะเราบอกเลิกไปแล้ว"
"เก้า!"
"อย่าเสียงดังนะ"
"แต่เรายังไม่เลิกกันนะเก้า ขอโทษไม่ว่าแกนจะเคยทำอะไรให้เก้าไม่พอใจแกนขอโทษได้ไหม?"
"ไม่ทันแล้วไหม ความผิดของแกนคือแกนนอกใจเก้านะแกนไปนอนกับใครก็ไม่รู้แล้วแบบนี้เก้าจะไม่เลิกได้ยังไง?"
"แต่แกนไม่อยากเลิก ถึงเก้าจะโกรธมากแต่เราไม่เลิกกันได้ไหมนะแกนขอร้อง"
"เห็นแก่ตัว" ฉันสะบัดมือออกจากมือของออแกนเต็มแรงพร้อมกับมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ "คิดว่าเราโง่มากรึไง คิดว่าเราจะคอยให้อภัยแกนได้เสมอเลยเหรอ?"
"เก้า"
"พอเถอะแกน จริงๆถ้าแกนโสดมันอาจจะดีต่อแกนเองก็ได้เพราะยังไงเราก็ไม่เคยสำคัญอะไรกับชีวิตของแกนอยู่แล้วนี่"
ฉันถอนหายใจอีกครั้งและหันไปมองเลขของลิฟต์ที่กำลังเลื่อนลงมาอย่างใจจดใจจ่อ เพราะฉันไม่อยากจะอยู่คุยอะไรกับแกนอีกแล้วไง เรื่องที่จะคุยมันไม่มีอีกแล้ว
"แกนไม่เคยคิดว่าเก้าโง่สักครั้ง และเก้าเป็นคนสำคัญของแกนเพราะงั้นแกนจะไม่ยอม..ถึงต้องง้อเก้าไปจนตายแกนก็จะทำเพราะแกนรักเก้า"
ฉันส่ายหน้าไปมา และหันมากดลิฟต์อีกหลายครั้งจนมันเปิดออกฉันจึงรีบเดินเข้าไปด้านในและกดไปชั้นตัวเองพร้อมกดปิด
"รอด้วยครับ"
เสียงทุ้มคุ้นหูมันทำให้ฉันชะงัก และเงยหน้ามองร่างสูงที่กำลังเดินมาที่ลิฟต์ตัวเดียวกับฉันฉันจึงต้องกดรอร่างสูงที่อยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนกัน แต่ตอนนี้เขาสวมแมสอยู่จนเราสบตากันนั่นแหละฉันถึงได้รู้ว่าเขาคือใคร
"ขอบคุณที่รอ"
พี่ทอยพยักหน้าให้ก่อนเขาจะขยับมากดปิดลิฟต์ท่ามกลางสายตาของออแกนที่กำลังมองอยู่
"เดี๋ยวเราจะมาใหม่นะเก้า!"
ครืน
ประตูลิฟต์ถูกปิดลงพร้อมกับฉันที่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกพร้อมกับขยับไปอิงกับพนังลิฟต์อย่างหมดแรงจนลืมไปว่าไม่ได้อยู่ในลิฟต์นี้คนเดียว ฉันเม้มปากแน่นทันทีที่รู้สึกตัวว่าพี่ทอยกำลังมองอยู่
"เอ่อ.." ฉันขยับมายืนตรงๆอีกครั้งก่อนจะเม้มปากแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูกจนต้องเหลือบมองพี่ทอยอีกครั้ง "อยู่ที่นี่เหรอคะ?"
"ใช่ครับ" พี่ทอยหันมามองฉันก่อนเขาจะกดชั้นสิบห้าที่อยู่ถัดขึ้นไปจากชั้นของฉันสองชั้น "คนนั้นแฟนเหรอ?"
"แฟนเก่าน่ะค่ะ"
"เพิ่งเลิกกันสินะ"
"ค่ะ เพิ่งเลิกวันที่นอนกับพี่นั่นแหละ" ฉันหลับตาแน่นเมื่อเผลอตอบอะไรโง่ๆออกไป "ขอโทษนะคะที่พูดอะไรไม่คิด"
"ไม่เป็นไร พี่คิดว่าตัวเองผิดด้วยซ้ำที่ไปนอนกับคนมีแฟนแล้วแต่ดีแล้วที่ว่าเลิกกัน"
"ค่ะ"
"เขาตามง้อสินะ เขาไม่อยากเลิกเหรอ?"
"ไหนพี่บอกว่าเป็นคนไม่ค่อยพูดไงคะ"
คือตอนนี้สภาพอารมณ์ฉันคือยังไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้น่ะมันเลยเผลอพูดอะไรไม่ดีออกไปจนได้
"ไม่รู้สิก็แค่รู้สึกว่าควรจะพูดอะไรสักหน่อยเพราะเธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลาเลย"
ฉันเม้มปากแน่นและพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด เพราะตัวเองเป็นคนแบบนี้จริงๆฉันเป็นคนจำพวกเก็บความรู้สึกตัวเองไม่เก่งน่ะ
"ชอบเค้กไหม?"
"คะ? เอ่อ..ชอบสิคะ"
"กินไหม"
"เค้กเหรอ?"
"ใช่ เพิ่งได้สูตรมาใหม่น่ะกำลังจะไปทำถ้าทำเสร็จเดี๋ยวเอาลงมาให้กิน"
ติ๊ง
ฉันเงยหน้ามองประตูลิฟต์ที่เปิดออก ก่อนตัวเองจะเดินออกมาจากลิฟต์อย่างงงๆ แต่ก็ยังหันไปก้มหัวให้พี่ทอยจนสังเกตเห็นถุงในมือของเขา...ดูแล้วคงเป็นส่วนผสมที่จะมาทำเค้ก
"ขอบคุณนะคะแต่ไม่เป็นไรดีกว่าเก้าเกรงใจพี่น่ะ"
"ไม่ชอบเค้กเหรอ?"
"ก็ไม่"
"งั้นก็กินสิมันกินได้แน่"
"เก้าไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น"
"แล้วห่วงอะไร?"
"เกรงใจน่ะค่ะ"
"เธอนี่เข้าใจยากนะ ทั้งๆที่ตัวเองไม่โอเคแต่ทำไมถึงทำเหมือนโอเคล่ะ?"
พี่ทอยมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย และเขากำลังคาดเดาว่าฉันมันเป็นยังไงทั้งๆที่ฉันเองไม่ชอบเลยที่โดนมองแบบนี้
"ถ้าพี่สงสารเพียงเพราะเห็นว่าเก้าเพิ่งเลิกกับแฟนคือพี่ไม่ต้องมาสงสารกันหรอกค่ะ เก้ามันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วแล้วที่เรานอนด้วยกันจริงๆพี่จะทำเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นก็ได้ พี่ไม่ต้องมารู้สึกผิดนะเก้าไม่ได้อะไรกับเรื่องคืนนั้นแล้วจริงๆ"
ฉันสูดลมหายใจและก้มหัวให้เขาอีกครั้ง
"ขอตัวนะคะ"
ฉันเดินหันหลังออกมาด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะเปิดห้องเข้าไปอย่างหมดแรงแล้วทำไมวันนี้มันเหนื่อยขนาดนี้นะ เจอแฟนเก่าตัวเองว่าแย่แล้วยังมาเจอกับคนที่เมาแล้วไปนอนด้วยอีก
"แล้วทำไมต้องมาอยู่ที่เดียวกันด้วยเนี่ย"
ให้ตาย ดูแล้วเหมือนจะมีเรื่องยุ่งๆตามมาเลย
- ผู้เขียน
