ไม่ถึงนาที หมอกก็ตอบกลับมา
หมอก : ทานแล้วเรียบร้อยครับคุณแม่ แต่ไม่ต้องทานเยอะเท่าคุณแม่กับลูกในท้องหรอกครับ พอดีมีประชุมตอนบ่ายต่อ ทานแบบรีบ ๆ ไปก่อนน่ะ
ช่อแก้ว : งั้นเดี๋ยวเราจะเก็บเค้กอร่อย ๆ ไว้ให้ตอนหมอกมานะ จะได้มีแรงทำงานต่อ
หมอก : แค่อ่านก็มีแรงแล้ว คิดถึงนะ
ช่อแก้ว : คิดถึงเหมือนกัน ไปทำงานต่อเลยไป~
ข้อความนั้นทำให้ช่อแก้วรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เธอวางโทรศัพท์ลง พวงแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย กวางที่เดินผ่านมาเห็นเข้าก็อดเอ่ยแซวไม่ได้
“แหม~ น้องช่อ แค่คุยโทรศัพท์กับคุณหมอกก็มีความสุขจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่เลยนะ”
“นิดหน่อยเองค่ะพี่กวาง”
ตลอดช่วงเวลาทั้งบ่ายจนถึงเย็นนั้น การสื่อสารระหว่างหมอกกับช่อแก้วเป็นไปอย่างต่อเนื่อง เพราะถึงแม้ตัวจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ทั้งสองคนก็เชื่อมโยงถึงกันด้วยสายใยแห่งความห่วงใย หมอกจะคอยโทรมาเช็กเป็นระยะ ๆ เพื่อถามถึงอาการคลื่นไส้ และคอยเตือนให้เธอ
