หมอกขมวดคิ้วจนแทบผูกกันเป็นปม เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่ปลายสายมีเสียงดังขนาดนั้น มันทำให้เขากดดันจนอึดอัดไปหมด ภาพของเขตกับผู้หญิงอีกคนยังคงฉายชัดในหัว แต่หมอกก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว เขาสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ แล้วพยายามเปล่งเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะไม่อยากให้ช่อแก้วจับพิรุธได้
“ช่อแก้ว”
เขาพยายามปรับเสียงให้เป็นธรรมชาติที่สุด แต่ก็สัมผัสได้ถึงความแหบพร่าเล็กน้อยในลำคอของตัวเอง มันเป็นเสียงที่บ่งบอกถึงความเครียดและความกังวลที่เขาต้องแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว
“อื้อ หมอกเหรอ? ว่าไง มีอะไรหรือเปล่า เสียงดังหน่อยนะ พอดีมางานวันเกิดของเพื่อนพี่เขตน่ะ”
ช่อแก้วตะโกนกลับมา เธอต้องพยายามพูดให้ดังกว่าเสียงเพลงรอบข้างและเสียงคนโหวกเหวกโวยวาย แต่เมื่อหมอกได้ยินคำว่างานวันเกิดของเพื่อนเขต เขาก็อดจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดใจไม่ได้
งานวันเกิดเพื่อนของผู้ชายที่เขาเห็นว่าเจ้าต
