ช่อแก้วเดินตรงปรี่เข้าไปหาหมอกที่กำลังยืนเช็ดโต๊ะอีกฝั่ง ไม่ไกลจากสานตาของลูกค้าคนนั้นสักเท่าไร ใบหน้าของเธอประดับรอยยิ้มจนตาหยี แต่แววตาของเธอกลับไม่ยิ้มตามจนหมอกอ่านออกได้อย่างง่ายดาย เขารู้ว่าช่อแก้วกำลังแสดงอาการหึงหวงในแบบของเธอเอง และนั่นทำให้เขารู้สึกชอบใจเป็นอย่างมาก เพราะปกติเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกเท่าไรนัก สิ่งเดียวที่จะทำให้ช่อแก้วแสดงอารมณ์ออกมาได้ก็คือผู้หญิงคนอื่น และการที่เธอแสดงออกถึงความหึงหวงแบบนี้ มันทำให้หมอกรับรู้ได้ว่าเขาเป็นคนสำคัญต่อช่อแก้วมากแค่ไหน
“หมอกเหนื่อยไหม” ช่อแก้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ประหนึ่งอยากจะออดอ้อนเขาอยู่ตรงนั้น มือเรียวของเธอค่อยๆ เอื้อมไปจับแขนของหมอกอย่างเป็นธรรมชาติ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของอย่างแนบเนียน
“นิดหน่อยครับที่รัก” หมอกตอบพร้อมส่งรอยยิ้มยียวนให้ช่อแก้ว พลางจับมือเธอไว้แน่นเป็นการตอบรับ
“งั้น…เดี๋ยวหลังปิดร้าน...จะนวด
