และแน่นอนว่า คนอย่างผม ไม่เคยอดทนในสิ่งที่อยากรู้ เมื่อผมอยากรู้สิ่งใดผมก็ต้องรู้สิ่งนั้นให้ได้ ครั้งนี้ก็เช่นกัน
ผมก้าวขาออกจากห้องพักแบบพิเศษของบุตรสาว และก้าวขาไปในทิศทางที่คาดว่า เวกัสและแมนยูจะเดินออกไป
และผมก็เห็นหลังไวๆ ในตอนที่เวกัสเหมือนจะล้ม แล้วแมนยูเข้าประคอง ต้องพักน้อยเบอร์ไหน นอนเวลาไหน แล้วตื่นเมื่อไหร่ ท่าทีถึงเหนื่อยจนเดินไม่ไหวแบบนั้น แมนยูประคองเวกัสไปนั่งบนม้านั่งแบบยาวตามรายทาง ที่อยู่ไม่ไกลจากทางเดินของโรงพยาบาลมากนัก ก่อนที่แมนยูจะทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบใจ นั่นก็คือการเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อของเวกัส โดยที่ยัยนั่นไม่ขัดขืนใดๆเลย
ผมจ้องภาพนั้นไม่วางตา และรู้สึกว่า เวกัสปล่อยตัวเกินไป ปลดเสื้อให้ ต้องผัวไหม ถึงจะมีสิทธิ์ทำ
"ไหวไหมกัส อยากให้พี่อุ้มไปหรือเปล่า?" แมนยูย่อเข่าลงไปนั่งยองๆ แล้วประคองมือของเวกัสขึ้นไปจับ แต่ผมดันจุกสัสๆ อย่างกับว่า เห็นน้องชายกำลังจู๋จี๋อ
