ฉันมองตามหลังร่างของพี่แม็กซ์ที่เดินออกไปเงียบๆ ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เพียงไม่นานฉันก็เลือกที่จะหันออกไปทางอื่นเช่นเดียวกัน
เวลาและสิ่งที่ฉันเจอมา มันทำให้ฉันรู้ว่า รักคนที่เขาไม่ได้รักเรา ฉันไม่มีวันมีความสุขอย่างแน่นอน
ฉันนั่งรอพี่แมนเงียบๆ มีอาการคลื่นไส้ ขึ้นมาบ้าง แต่ฉันก็พยายามที่จะสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ และยกมือสัมผัสที่หน้าท้องของตัวเองเบาๆ
เขาคือสิ่งเดียวที่บังคับให้ฉันต้องเข้มแข็ง และมีแรงที่จะก้าวเดินต่อไป แม้คนที่ทำให้เขาเกิดมา จะไม่ได้อยู่ข้างๆฉัน แบบที่ควรจะเป็นก็ตาม
ฉันนั่งรออยู่ตรงที่เดิมไม่นาน พี่แมนยูก็เดินเข้ามา
น้ำเปล่าขวดใส ถูกยื่นมาให้ฉัน ฉันยิ้มให้พี่แมนเพียงนิด ก่อนจะขอบคุณออกมาเบาๆ
"กลับบ้านกันเถอะค่ะ กัสอยากกลับแล้ว"
"อื้อ เมื่อกี้เหมือนพี่จะเห็นหลังแม็กซ์เวลล์แว๊บๆ เขามาหากัสเหรอ?"
"เปล่าหรอกค่ะ พี่แมนคงตาฝาดไปเอง!" ฉันตอบออกมาสั้นๆ ก่อนจะหยัดก
