ตอนที่15
888 คำ
“มัม! กลับมาแล้วเหรอฮะ!”
ลูกชายตัวน้อยวิ่งเข้ามาหาเธอหลังจากที่เห็นว่าเป็นเธอเดินผ่านประตูเข้ามาโดยมีปีเตอร์เดินตามมาติดๆ และปิดประตูบ้าน ขณะที่ปาหนันเองก็ตรงไปหาเด็กชายแอรอน แต่เมื่อพ่อหนูน้อยจะกอดเธอ หญิงสาวก็ยึดร่างเล็กๆ นั้นเอาไว้เพราะตอนนี้ตัวเธอเปียกชื้นเพราะตากฝนมาก่อนหน้า ขณะที่ลูกชายตอนนี้อยู่ในสภาพที่พร้อมจะเข้านอนแล้ว
“จ้าๆ” หญิงสาวร้องรับลูกชายวัยสี่ขวบด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ทิ้งความเครียดและความกังวลเอาไว้เบื้องหลังรอยยิ้มที่มีให้เด็กชาย “แม่กลับมาแล้ว”
“ผมรอมัมทั้งวันเลย มัมหายไปไหนถึงทิ้งผมไว้กับคุณตาคุณยาย” เด็กชายตัดพ้อเธอเสียงดังอย่างไม่ชอบใจ ใบหน้าเล็กๆ นั้นเชิดขึ้นและริมฝีปากอิ่มสีชมพูก็เชิดขึ้นจนแทบจะชิดจมูกแสดงออกชัดถึงความไม่พอใจที่เธอหายไปทั้งวัน กระทั่งผิดนัดอาหารเย็นกับเด็กชาย
ปาหนันเลยได้แต่ลูบไหล่เล็กๆ นั้นเป็นเชิงขอโทษ แล้วจึงตอบลูกชายที่อยู่ในวัยกำลังช่างพูดช่างคุยว่า “แม่ไปธุระมา แล้วเคลเด็กดีหรือเปล่าครับ ไม่ดื้อไม่ซนกับคุณตาคุณยายใช่ไหม?” ตอนท้ายเธอหรี่ตามองลูกชายด้วยสีหน้าจับผิด
แอรอนถึงกับส่ายหน้าหวือปฏิเสธเสียงดังลั่น
“ผมเป็นเด็กดีนะฮะ! ผมไม่ดื้อเลย!”
ปาหนันได้ยินคำยืนยันนั้นแล้วก็อยากจะหัวเราะ
“จ้าๆ แม่เชื่อ”
ขืนบอกว่าไม่เชื่อ พ่อเดวิลตัวน้อยๆ ของเธอได้อาละวาดแน่
แอรอนนั้นดูภายนอกคล้ายกับเป็นเด็กเข้ากับคนอื่นยาก แกมักจะมองคนรอบตัวด้วยการประเมินซึ่งมักจะทำให้เธอคิดถึงใครบางคนเสมอ เด็กชายเหมือนเงาของคนคนนั้นที่เธออยากจะลืมแต่กลับไม่สามารถลืมได้ ทว่าเมื่อสนิทชิดเชื้อแล้ว แอรอนก็ช่างพูดและช่างซักอย่างฉลาดและซุกซนอย่างวายร้าย จนบางครั้งก็ทำให้เธออ่อนอกอ่อนใจไปหมด
ถึงลูกจะทำให้เธอลืมเขายากขึ้น...ทว่าการมองดูแก และได้ดูแลแกให้เติบโตก็ทำให้เธอเป็นสุขมากเช่นกัน
“แล้ววันนี้ทำอะไรบ้าง” ปาหนันเริ่มซักไซ้อีกฝ่ายเป็นการชวนคุย “ไหนเล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ”
แอรอนเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นตามที่เธอจูง ขณะที่เล่าเจื้อยแจ้ว “ผมเล่นซ่อนหากับคุณตาคุณยาย เราเล่นระบายสีกันด้วย แล้วก็...แล้วก็เล่นต่อสู้กัน ผมชนะคุณตาด้วยนะฮะ!” ตอนท้ายน้ำเสียงของเด็กชายเต็มไปด้วยความอวดโอ่ตัวเอง
“น่าสนุกเนอะ” ปาหนันทำสีหน้าและน้ำเสียงสนใจ “เสียดายที่แม่ไม่ได้เล่นด้วย” ไม่เพียงแค่พูด เธอยังทำสีหน้าเสียดายให้ลูกชายเห็นด้วย พ่อตัวเล็กเห็นอย่างนั้นจึงรีบชักชวนเธออย่างรวดเร็ว
“งั้นพรุ่งนี้เรามาเล่นกันไหมฮะ แล้วก็ให้ลุงพีทกับปาป้าเนทมาเล่นด้วยกันด้วย” อีกฝ่ายชักชวนทุกคนที่สนิทให้มาเล่นด้วยกัน และปาป้าเนทก็คือ นาธาน นอร์ตัน...เพื่อนสนิทของเธอ
แต่ปาหนันจำเป็นต้องส่ายหน้าปฏิเสธ
“พรุ่งนี้คงจะไม่ได้ เพราะแม่ติดธุระจ้ะ”
เธอยังต้องกลับไปที่แอดดิสัน ไฟแนนซ์เชียลอีกครั้งและอาจจะอีกหลายๆ ครั้งจนกว่าเรื่องของปีเตอร์จะได้รับการยืนยันจากเอเดรียนว่าเขาจะยอมยกเลิกการฟ้องพี่ชายของเธอ
“ก็ได้ฮะ...”
ลูกชายของเธอทำหน้าม่อยเสียจนน่าสงสาร ปาหนันจึงลูบใบหน้าแกเบาๆ เป็นการขอโทษ ก่อนจะง้องอนเด็กชาย “อย่างอนเลยน่า แม่สัญญาว่าถ้าเสร็จธุระแล้วแม่จะรีบพาหนูกลับบ้านนะ”
บ้านที่อยู่ในเมืองอันสงบ มีเธอและลูกชายอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง และห่างไกลจากคนคนนั้นจนเธอไว้วางใจมากพอว่าเขาจะไม่รู้เรื่องของแอรอน...
“ฮะ! ผมคิดถึงป้าเบ็ตตี้จะแย่แล้ว”
ป้าเบ็ตตี้คือพี่เลี้ยงหญิงวัยกลางคนที่เธอจ้างให้ดูแลแอรอนในระหว่างที่เธอทำงาน
“จ้ะ” ปาหนันยิ้มกว้างให้ลูกชายแล้วจึงเปลี่ยนเรื่อง “เอาละ งั้นตอนนี้นอนได้แล้ว นี่ถึงเวลานอนแล้ว”
“ผมอยากฟังนิทานก่อนนอน” คนเป็นลูกชายต่อรอง ขณะที่เดินตามแรงจูงของมารดาแต่โดยดีเพื่อขึ้นไปยังห้องนอนซึ่งเด็กชายกับแม่นอนร่วมกัน
ปาหนันยิ้มขันพ่อหนูน้อย แล้วอดที่จะทักท้วงอย่างขี้เล่นไม่ได้
“ไหนว่าโตแล้ว คนโตแล้วเขาไม่ฟังนิทานก่อนนอนนะ”
ก่อนหน้านั้นพ่อหนูเพิ่งจะประกาศว่าตัวเองโตแล้ว อายุตั้ง...สี่ขวบแล้ว!
“งั้นผมยังไม่โตก็ได้” คราวนี้คนอยากฟังนิทานกลับคำหน้าตาเฉย “ผมอยากฟัง”
“จ้ะ” ปาหนันรับคำทั้งๆ ที่อยากจะหัวเราะกับความกะล่อนตั้งแต่ยังเด็กของลูกชาย “อืม…เอาเรื่องเจ้าชายปราบมังกรดีไหม” คนเป็นแม่ถามคล้ายกับจะปรึกษา และเรื่องโปรดที่ฟังมาหลายครั้งไม่มีเบื่อก็ทำให้เด็กชายยกมือขึ้นชูด้วยความดีใจ
“ดีฮะ!”
- ผู้เขียน
