ตอนที่16
1064 คำ
ปาหนันพลิกข้อมือดูนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงสิบห้านาทีแล้ว เธอเคาะปลายเท้าลงกับพื้นหินอ่อนด้วยท่าทีกระวนกระวาย ขณะที่รอบตัวมีผู้คนเดินผ่านเธอไปเรื่อยๆ เพื่อออกไปพักในช่วงเที่ยงของวันนี้ ก่อนจะต้องเริ่มงานในช่วงเวลาบ่ายโมง
เธอชะเง้อคอไปยังลิฟต์ซึ่งเปิดออกกว้างและผู้คนภายในลิฟต์ต่างก็ทะยอยออกมา ทว่ากลับไม่พบคนที่เธอมาดักรอเลย
หญิงสาวถอนหายใจด้วยความร้อนใจที่เพิ่มมากขึ้นทุกที นี่ก็ผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้วตั้งแต่เธอขอเข้าพบเอเดรียน และมาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น ทว่าดูเหมือนชื่อของเธอจะกลายเป็นแบล็กลิสต์สำหรับที่นี่ เพราะพอเธอเข้ามาติดต่อประชาสัมพันธ์ข้างล่าง พวกเธอต่างปฏิเสธเป็นเสียงเดียวกัน ตอนแรกหญิงสาวก็ไม่รู้หรอก เพราะวันแรกๆ ที่เข้ามารอนั้นพวกเธอใช้ข้ออ้างว่าเอเดรียนไม่อยู่บ้าง เอเดรียนติดประชุมบ้าง เอเดรียนบังเอิญออกไปข้างนอกบ้าง จนกระทั่งวันที่ห้าถึงได้หมดข้ออ้างและบอกเธอตามตรงด้วยความสงสารปนสมเพชเพราะคิดว่าเธอคือผู้หญิงหน้าด้านที่มาตามตื๊อมหาเศรษฐีหนุ่มว่าเธอถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าพบในทุกๆ กรณี ปาหนันจึงเปลี่ยนไปขอพบโซเฟีย เลขาฯ ประจำตัวเอเดรียนแทน
โซเฟียยอมพบเธอทว่าก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้...วันนี้เธอจึงได้แต่ยอมหน้าด้านหน้าทนให้คนที่เริ่มจดจำเธอได้ว่าเธอเข้ามาวนเวียนรออยู่หน้าบริษัททุกวันและซุบซิบนินทาเธอทั้งต่อหน้าและลับหลังว่าเธอคงจะเป็นผู้หญิงที่ถูกทิ้งและพยายามจะวิ่งไล่ตามเอเดรียน แอดดิสัน
ปาหนันเกือบจะถอดใจแล้วว่าเธอคงจะเข้าหาเอเดรียนในวันนี้ไม่ได้จริงๆ ก็ประจวบเหมาะกับที่เธอเห็นโซเฟียเดินออกมาจากลิฟต์เสียก่อน หญิงสาวรีบวิ่งตรงไปยังเลขาฯ สาวใหญ่ของเอเดรียนซึ่งกำลังเดินตรงไปยังประตูทางออกตึกสำนักงานใหญ่ของแอดดิสันไฟแนนซ์เชียลอย่างรวดเร็ว เธอส่งเสียงเรียกโซเฟียซึ่งพอได้ยินก็หยุดยืนรอเธอ
อีกฝ่ายมีสีหน้าและแววตาเห็นใจ และทันทีที่เธอไปหยุดยืนต่อหน้า โซเฟียก็ยิ้มให้เธอเป็นเชิงขอโทษ ก่อนจะพูดขึ้นมาก่อนเธอถามเสียอีกว่า
“มิสเตอร์แอดดิสันไม่ว่างค่ะ”
ปาหนันหน้าชา รู้ดีว่านี่เป็นคำตอบที่เอเดรียนสั่งให้ตอบมากกว่าเป็นความจริง “แต่ว่าเขา...” หญิงสาวพยายามประท้วง ทว่าโซเฟียกลับส่ายหน้าให้เธอ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจว่า
“ท่านไม่ว่างทั้งวันเลยค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่สามารถแทรกคิวเข้าพบท่านให้คุณได้เลยค่ะ”
ปาหนันได้ฟังอย่างนั้นก็หน้าเสีย “สักนิดก็ไม่ได้เลยเหรอคะ” เธอถามเสียงอ่อนระโหย เผลอกำมือเข้าหากันแน่นด้วยความรู้สึกที่พุ่งพล่านอยู่ภายในอก
เธอรู้ว่าเอเดรียนกำลังแกล้งเธอ! เขาไม่ต้องการให้เธอเข้าพบ!
แต่เธอจะไม่ยอมแพ้หรอกนะ! เธอจะไม่ยอมจนกว่าเธอจะได้เจอเขา และเขาจะต้องตอบตกลงในสิ่งที่เธอต้องการด้วย!
“ไม่เลยค่ะ”
คำตอบของโซเฟียนั้นไม่เกินความคาดหมายของเธอสักนิด ปาหนันเม้มริมฝีปากแน่นอย่างพยายามระงับอารมณ์ ก่อนจะคลายออกแล้วเอ่ยกับโซเฟียด้วยสีหน้าแข็งกระด้างในตอนที่คิดถึงเจ้าของคำสั่ง
“ถ้าอย่างนั้น...ขอบคุณนะคะ”
โซเฟียส่ายหน้าช้าๆ ราวกับไม่รับคำขอบคุณจากเธอ แล้วเลขาฯ สาวใหญ่ซึ่งรู้เรื่องทุกอย่างดีก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความเสียใจว่า “ฉันขอโทษที่ช่วยเหลือคุณไม่ได้นะคะมิสศตนันท์”
โซเฟียก็อยากจะช่วยผู้หญิงคนนี้...ตอนที่เธอยังทำงานด้วยกัน ปาหนันคือพนักงานที่ทำงานได้ดีมากคนหนึ่งเลยทีเดียว ถ้าหากไม่เป็นเพราะชีวิตหักเหเมื่อห้าปีก่อนนั้น โซเฟียบอกได้เลยว่าหากเธอเกษียณอายุออกไป คนที่เธอคิดว่าเหมาะสมจะทำงานเป็นเลขาฯ ของเอเดรียน แอดดิสันก็คือปาหนัน
แต่ปาหนันกลับกลายเป็นผู้หญิงของเอเดรียน...และเพียงเท่านี้ปาหนันจึงไม่เหมาะสมไปในทันที!
แต่โซเฟียก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าทั้งสองคนจะเลิกกันด้วยข้อหาร้ายแรงที่ติดตัวปาหนันก่อนจะไปเช่นนั้น บอกตามตรงว่าเธอไม่เคยเชื่อ ผู้หญิงด้วยกันดูกันออกเสมอ ปาหนันในตอนนั้นหลงรักเอเดรียน แอดดิสันเข้าไปถึงจิตวิญญาณ ไม่มีทางที่เธอจะมีคนใหม่อย่างเด็ดขาด ทว่าเมื่อเจ้านายเชื่ออย่างนั้น...เธอจะทำอะไรได้
เธอรู้ดีว่ามันมีเบื้องหลังมากกว่านั้น แต่โซเฟียก็รู้ดีเช่นกันว่าเธอไม่ได้มีสิทธิ์จะพูดมันออกไปได้
ปีแรกที่ปาหนันจากไป...คนที่รู้ดีกว่าใครว่าเอเดรียนเปลี่ยนไปก็คือคนใกล้ชิด นานวันเข้าเมื่อเริ่มชินกับเจ้านายแต่ไม่คิดว่าปาหนันจะกลับเข้ามาในชีวิตของเอเดรียนได้อีกครั้ง
และยังเป็นคนเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้มาดอันเยือกเย็นของเจ้าชายคนโตของแอดดิสันหลุดลุ่ยได้ไม่มีชิ้นดี!
“ฉันเข้าใจค่ะ” ปาหนันส่งยิ้มอ่อนแรงให้โซเฟียเป็นเชิงปลอบว่าเธอไม่โทษอีกฝ่ายกับคำสั่งที่จงใจกลั่นแกล้งกันอย่างเห็นได้ชัดของเอเดรียน แอดดิสัน “ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับก้มศีรษะลงให้กับคนสูงวัยกว่าด้วยความซาบซึ้งใจ
“ค่ะ” โซเฟียยิ้มรับด้วยท่าทีอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยต่อมาว่า “ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”
ปาหนันล่ำลาอีกฝ่าย ก่อนจะมองตามโซเฟียที่เดินออกไป ขณะที่เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกเพื่อเรียกสติที่กำลังกระเจิงหายเพราะอารมณ์เดือดพล่านที่เธอพยายามกักเก็บมันเอาไว้ในตัวให้กลับมาอีกครั้ง
‘คุณจะเล่นเกมกันฉันอย่างนั้นหรือคะเอเดรียน...เอาสิ คุณจะได้รู้ว่าฉันจะไม่มีวันยอมแพ้คุณอย่างเด็ดขาด!
คุณจะหลบหน้าฉันก็ได้...แต่ไม่ว่ายังไงวันนี้ฉันก็จะต้องเจอคุณให้ได้!’
๐๐๐๐
- ผู้เขียน
